Dvöl - 18.11.1934, Blaðsíða 2

2
D V
Ö L
18. nóv. 1934
Kýmnisögur.
Mormonabrúðkaup.
, Viljið þér ganga að eiga þennan
mann?
— Já.
Þið stúlkur þarna aftur frá verð-
ið að tala dálítið hærra.
Hvað getur maður sagt um
þessa botnlausu og loklausu ferða-
kistu?
— Hún heflr sínar góðu hliðar.
H ú n : Mig dreymdi að ég átti
að deyja. Ég hafði ofkælst. Þú
sazt við rúmið mitt og mæltir án
afláts fyrir munni þér: Ég vildi að
ég hefði gefið henni loðfeldinn,
sem hún þráði svo ákaft að eign-
ast, þá hefði þetta aldrei hent.
Tveir stjórnmálamenn skömni-
uðust ákaflega á fundi. Þegar
annar þeirra hafði lokið flutningi
gífuryrtrar skammaræðu, gekk
andstæðingurinn til hans og rétti
honum bókina „Mannasiðir". Hinn
tók við bókinni, hneigði sig og
mælti undrandi:
— Hafið þér virkilega átt þessa
bók lengi?
Ung hjón komu frá því að
kaupa vagn handa fyrsta barninu
sínu, og óku honum á undan sér.
En ánægjan af gönguförinni var
ekki óblandin, því að al’lir sem
mættu þeim brostu eða hreint og
beint skellihlóu. Ungu hjónin
skildu hvorki upp né niður, en
þegar heim kom sáu þau, að
Ivaupmaðurinn hafði gleymt að
taka miða af vagninum sem á
stóð: Eigin framleiðsla.
Unnustinn: Elsa, eigum
við ekki að gjörast áskrifendur
að Salmonsens Leksikon?
Unnustan: Því þá það, þú
veizt hvort sem er allt, Hannes.
H a n n: Hjónabandið táknar
stóra breytingu.
H ú n: Já. Áður sat ég og beið
hálfa nóttina eftir því að þú fær-
ir. Nú bíð ég hálfa nóttina eftir
því að þú komir heim.
Elín: Forstjórinn er dauð-
hræddur við konuna sína. Þegar
iiún hringdi í morgun skulfu
undir honum fæturnir.
G r é t a: Hvemig veiztu það ?
E 1 í n: Ég sem datt á gólfið.
F1 a k k a r i var tekinn hönd-
um.
— Úr íötunum, svo að þér
getið íarið í bað, skipaði lög-
regluþjónninn.
- Hvað? Ég í bað?
— Já. Hvað er langt síðan þér
hafið farið í bað?
— Ég hefi aldrei verið tekinn
fastur fyrr.
Ritstjóri: Daníel Jónsson.
PrentsmiÖjan Acta