Dvöl - 18.11.1934, Blaðsíða 7

'8. nóv. 1934
D V
Ö L
7
an, hélt að þau mundu kunna þvi
bezt að vera tvö ein út af fyrir
sig, og fannet mór vera ofaukið í
Qávist þeirra. Þau voru aftur á
töóti mjög alúðleg við mig og voru
sífellt að bjóða mér heim til sín.
Smámsaman fór eg að kunna bet-
br við mig heima hjá þeim, borð-
a&i oft hvöldverð hjá þeim, og að
®Iðustu fannst mór svo tómlegt
heima hjá mér, að mig langaði
Qiest til að fara að dæmi vinar
teíns og fá mér konu.
Þau virtust unnast af alhug og
vora saman öllum stundum. Þá
bar það við, að Julien bauð mér,
®em oftar, til kvöldverðar. „Vinur
Q»innu, sagði hann, þegar við sett-
umst að borðum, „til allrar óham-
’ngju knýja skyldustörfln mig til
að yfirgefa ykkur, og líklega get
eg ekki komið aftur fyrr en klukk-
an ellefu. Viltu nú ekki vera svo
góður og vera Bertu til skemmt-
hnar á meðan?u
„Það var nú reyndar eg, sem
atti uppástunguna“, sagði konan
^ans brosandi.
nÞað er mér sönn ánægjau, svar-
aði eg 0g rótti henni höndina. Hún
''ðk alúðlega í hana og hélt henni
ð^enju lengi, en eg veitti því enga
s®r8taka athygli. Við settumst að
^næðingi, og klukkan á slaginu
átta yfirgaf Julien okkur.
Þegar dyrnar lokuðust á eftir
honum, varð mér einkennilega
órótt innan brjósts. Við höfðum
aldrei fyr verið ein, og þó að
^ynniug okkar og vinátta færi
dagvaxandi, snerti það okkur ein-
hvernveginn á óvæntan hátt að
sitja þarna ein saman. Eg spjall-
aði í fyrstu um hin og þessi nauða-
ómerkileg atvik eins og venjulegt
er, þegar koma á í veg fyrir vand-
ræðalega þögn. Hún svaraði engu
en hallaðist fram að eldinum,
teygði fram annan fótinn og horfði
með einkennilegum, dularfullum
svip í glæðurnar, eins og hún
væri í djúpum þönkum. Þegar öll
umræðuefni voru þurausin, þagn-
aði ég líka. Það getur stundum
verið furðulega erfitt að finna eitt-
hvað til að segja. Það lá líka eitt-
hvað í loftinu, eithvað sem ekki
er hægt að skýra með orðum en
allir kannast þó við: einhver dul-
arfull vitneskja um leyndar fyrir
ætlanir þess, sem hjá manni er.
Þessi óþægilega þögn varaði
langa stund. Þá sagði frú Berta
allt í einu; „Viljið þér vera svo
góðir og bæta í eldinn, vinur minn,
hann er að kulna útu.
Eg tók stærstu kubbana úr eldi-
viðarkassanum og reisti þá einB
og píramída á hálfbrunna glóðina.
Svo varð aftur þögn.
Eftir nokkrar mínútur var farið
að skíðloga og eldurinn teygði sig
út úr arninum. Þá leit frúin á mig
og mér virtist hún vera einhvern
vegir.n svo undarlega breytt. „Það
er að verða of heitt hér, við skul-
um flytja okkur yfir á dívaninnu.
Við risum á fætur og færðum
okkur yfir í dívaninn.
Þá leit hún alt í einu beint í