Dvöl - 18.11.1934, Blaðsíða 15

'8. nóv. 1934
D V
Ö L
15
— Hundrað og fjörutíu franka.
— Tuttugu og átta dali! Það er
áreiðanlega ennþá eitthvað hár-
ugt við þetta koffortamál.
Því næst mætti ég öðrum þjóni.
frann segir:
—1 Herrann ekki soíið vel. Er
svo fölur. Þarf kannskeaðfáfylgd-
armann? Ef svo er, kom hér einn
* gærkvöld, duglegur, heitir Ludi.
'h'áðinn næstu daga. Við mælum
'neð honum; sama sem Hotel Beau
Rivage mælir með honum. —
Eg hafnaði þessu boði með þjósti.
Enn var ég ekki búinn að missa
kjarkinn gersamlega. Mér var ekki
keldur um það gefið að útlit mitt,
þo ljótt væri, skyldi vera lagt út
á þennan veg. Á slaginu kl. níu
kom ég á lögreglustöðina, í þeirri
fánýtu von, að lögreglustjórinn
kynni að koma of snemma. Þaö
varð ekki. Þar var ákaflega leiðin-
'egt að dvelja. 1 hvert einasta
skipti, sem ég lagði á rás til þess
að snerta við einhverju, athuga
eitthvað, ■ gera eitthvað eða láta
eitthvað ógert, kom þessi óþjáli
'ógregluþjónn og sagði að það væri
bannað. Mér hugkvæmdist loks að
fftra að tala frönsku við hann. En
hann gekkst ekki upp við það
heldur. Þvert á móti. Það virtist
"leira að segja espa hann sérlega
"likið, að heyra sitt eigið móður-
tnál.
Loksins kom lögreglustjórinn, og
h^r með var raununum aflétt.
^ann setur nú rétt —- sem alltaf
þarf að vera, þegar um verðmæt-
ar eignir útlendinga er að ræða
— með réttarvitni í bak og fyrir,
en djákni les bæn. Að því búnu
er umslag mitt borið inn í réttar-
salinn og opnað og þá kemur í ljós,
að í því er ekkert annað en ljós-
myndir, sem líka var í raun og
veru alveg eðlilegt, því nú mundi
ég svo greinilega að ég hafði tekið
ávísunina úr því, til þess að koma
ljósmyndunum þar fyrir. Og að
þetta væri rétt og satt gat ég sann-
að fyrir öllum þingheimi, svo ótví-
því að draga ávísunina upp úr
hinum vasanum, sem hún hafði
rætt sem mest mátti verða, með
legið í alla stund síðan. Réttar-
þjónarnir litu nú hver á annan,
svona eins og hálf efablandnir,
liggur mér við að segja, þar næst
á mig og svo hver á annan aftur.
Því næst var mér leyft að fara.
Eitthvað höfðu þeir orð á því, að
það væri hættulegt fyrir mig að
vera mikið á ferli eftirlitslaus, og
svo vildu þeir vita í hvaða stöðu
ég væri. Fylgdarmaður, svaraði
ég. Þá hófu þeir augu sín til him-
ins í hátíðlegri alvöru og sögðu ein-
um munni Drottinn minn
dýri! Því næst þakkaði ég
þeim með nokkrum vel völd-
um orðum góða meiningu í minn
garð, og hraðaði mér svo af stað
í bankann.
En þetta eitt út af fyrir sig, að
ég hafði svona hátíðlega tjáð mig
og tilkynnt sem fylgdarmann, var
nóg til þess, að reglusemidnar illi
andi hljóp í mig: Eitt verk í einu,