Dvöl - 18.11.1934, Blaðsíða 14

u
D V
Ö t.
18. nóv. 1934
Jeg setti upp mitt allra hýrasta
bros um leið og ég afgreiddi þessa
játningu. En, nei ------loftslagið
var of kalt til þess að slíkt útsæði
gæti þrifist. Pessir herrar gátu
víst ekki fundið neitt skemmtilegt
við það, að halda til í svartholinu
þrjár, fjórar klukkustundir. Ekki
svo að skilja að ég finndi það held-
ur.
Eg varð nú að punga út með
skýra og afdráttarlausa greinar-
gerð. Eftir það fór honum tiltölu-
lega fljótt að skiljast, að ekki kæmi
til mála að fara með morgunlest-
inni, alls við ekki gátum vitað af
ávísuninni hýrast einmana og yfir-
gefna í svartholinu.
Pað leit nú út fyrir að við mund-
um ganga til svefns að þessu sinni
fullir angri og óánægju. En sem
betur fór sluppum við hjá þeirri
ógæfu. Einhvernveginn atvikaðist
það svo, að talið barst að koffort-
unum, og þá gat ég til allrar ham-
ingju sagt og sannað, að ég hefði
ekki verið aðgerðarlaus.
Hamingjunni sé lof! Svo þér
eruð þá allra nýtasti maður. Þév
hafið hugsað og stritað fyrir okk-
ur eins og þér framast gátuð. Það
er sannarlega illa gert af okkur og
ómaklegt að úthúða yður svona.
En nú skuluð þér ekki heldur
heyra eitt ávítunarorð framar. Þér
hafið vissulega unnið vel
ágætlega. Eg- sár sé eftir að ée
var svona hranalegur áðan. -
Það lá við að þessi orð kæmu ver
við mig en allt, sem á undan var
gengið, því ég var enganveginn svo
öruggur í þessu koffortamáli, sem
æskilegt hefði verið. Einhver innri
rödd hvíslaði að mér, að einmitt
í þessu atriði væri einhver mis-
brestur. En bæði var það, að ég
gat ekki almennilega áttað mig á
þessu í svipinn, og svo var nú
orðið æði framorðið, líklega bezt
að láta þetta eiga sig að svo stöddu.
Eins og við mátti búast kom
upp kurr í liðinu morguninn eftir,
þegar hinir félagarnir skildu til
fulls að við gátum ekki komist með
morgunlestinni. Eg hlustaði nú
samt bara á forspilið fyrir hljóm-
leiknum og hraðaði mér svo út
til þess að ná sem fljótast í ávís-
unina margnefndu.
Mér virtist nú einkar hentugt
tækifæri til þess að komast eitt-
hvað nær botninum í þessu við-
kvæma koffortamáli, og jafnvel að
laga það eitthvað um leið ef með
þyrfti og sjálfsag't var þörf á
því. Of seint! Dyravörðurinn
fræddi mig um það, að kvöldið áð-
ur hefði alt hafurtaskið verið sent
með lest til Ziirich. Hvernig það
gæti átt sér stað án þess að sýna
farmiða ef mér leyfðist að
spyrja?
Þarf ekki í Sviss. Ekki annað
en borga flutningsgjaldið, þá get-
ið þér sent farangur hvert sem
vera skal. Hér fá menn ekki að
hafa annað en handtöskur í fari
sínu.
Þannig lagað. Hvað greidduð
þér mikið flutningsgjald? —