Dvöl - 18.11.1934, Blaðsíða 10

10
D V
Ö L
18. nóv. 1934
aði yður, hvað munduð þér þá
gerau? Og áður en eg hafði áttað
mig, var hún búin að vefja hand-
leggjunum um hálsinn á mér og
þrýsta brer.nheitum kossi á varir
mínar.
Ég fullvissa yður um, að mér
var þetta hreint ekki geðfelt. Átti
eg að verða til þess að svíkja
Julien? Átti eg að verða elskhugi
þessarar spilltu, kænu, ástríðufullu
konu, sem í byrjun hjónabandsins
lét sér ekki nægja manninn sinn?
Átti eg að sýna henni, að eg biði
öllum hættum birginn og svíkja
bezta vin rainn í tryggðum? Nei,
það var mér fjarri skapi. En hvað
átti ég að gera? Átti eg að leika
Jósef, átti eg að taka að mér þetta
broslega hlutverk, sem auk þess
varð erfiðara með hverri sekúnt-
unni, sem leið, því að jafnvel
mesta stillingarljós hefði hlotið að
missa ráð og rænu við hin brenn-
heitu, ástríðufullu atlot þessarar
hamstola konu. Kasti sá á mig fyrsta
steininum, er hefur fundið brenna
á vörum sér koss fagurrar konu,
sem hefir þráð það eitt að gefa sig
honum á vald . . .
I stuttu máli . . . eftir eina mín-
útu . . . þér skiljið, ekki satt . . .
eftir eina mínútu . . . hefði eg . . .
nei, hefði hún . . . fyrirgefið . . .
hefði hann . . eða öllu heldur
hefði það orðið — ef ógurlegur
gauragangur hefði ekki allt, i einu
riflð okkur upp úr vímunni.
Brennikubburinn hafði lirokkið
fram úr aruinum, valt hvæsandi
eftir gólfinu og staðnæmdist, að
lokum undir hægindastól, sem auð-
vitað hlaut að kvikna í auga-
bragði.
Eg stökk á fætur eins og vit-
firringur, þreif eldtöngina og var
að kasta skíðinu inn í ofninn, þeg-
ar dyrnar opnuðust. Julien kom
lafmóður inn og kallaði upp i
gleðiróm: „Eg var búinn tveim
stundum fyrr en eg bjóst við!u
Já, vinkona góð, hefði brenni-
kubburinn ekki verið, þá hefði
hann staðið okkur að verki, og
afleiðingar getið þór sennilega
ímyndað yður.
Ég ásetti mér, að láta slíkt al-
drei henda mig framar. Pljótlega
varð eg þess var, að Julien var
farinn að leggja fæð á mig. Kon-
an hans gerði sér bersýnilega far
um að eyðileggja vináttu okkar.
Eg dró mig því í hléj og vegir
okkar skildust að fullu og öllu.
Ég kvæntist aldrei. Y9ur furðar
sjálfsagt ekkert á því.
Axel Gnðmundsson
þýddi.
A: Á ég hreinskilnislega að
segja þér hvað þú ert?
B: Já, ef þig langar til að fá
glóðarauga.
Hreykinn faðir: Hvað
myndir þú nú gjöra, sonur sæll,
ef þú værir orðinn gamall karl?
S o n u r i n n: Tala um hina
gömlu og góðu daga.