Dvöl - 06.01.1935, Blaðsíða 3

D V ö L
6. janúar 1935
J ó n s m e
Skipið skreið inn fjörðinn. Hann
var lygn og sléttur, og sólin, sem
var hátt fyrir ofan fjöllin, spegl-
aði hann í glampandi skini sínu,
svo hann líktist meir silfruðum
fleti, en íslenzkum fjallafirði, sem
er undirorpinn duttlungum hafsins
og tryllingi stormanna.
í framstafni skipsins stóðu þrír
farþegar, tveir karlmenn og ein
stúlka og horfðu mót þorpinu litla
sem blasti við sjónum inni í fjarð-
arbotninum. Stúlkan brosti af
innilegri fagnaðartilfinning, því
þetta voru æskustöðvarnar henn-
ar, og þetta var litla þorpið henn-
ar, sem hún hafði kvatt fyrir
mörgum árum' og ekki séð síðan.
Hún hét Heiða Heiðar, var lista-
kona og hafði siglt, til að læra á
slaghörpu. Seinna ferðjaðist hún
nm alla álfuna og hélt hljómleika
°g nú síðast kom hún sólbrennd og
Rælleg sunnan úr Miðjarðarhafs-
löndum og með henni annar mað-
urinn, sem stóð hjá henni í stafni
^kipsins. Það var vinur hennar
sunnan úr löndum, Martino Bar-
öelli hét hann, lítill maður, dökk-
örúnn í andliti, svarthærður, svart-
órýndur og með tinnusvört, tindr-
andi augu. Það var því líkast, sem
þau skytu eldingum í hvert sinn er
kann leit til ungu stúlkunnar við
blið sér.
Hinn maðurinn var landi henn-
ar og æskuvinur, norrænn að útliti,
8
s s u n ó t t
hár, bjartur yfirlitum, tígulegur
sem fornaldarvíkingur og með blá,’
skær en dreymandi, jafnvel þung-
lyndisleg augu. Hann hét Hreinn
Hamar.
Hreinn Hamar leit snöggvast af
fjöllunum og á æskuvinu sína við
hlið sér. Svo leit hann niður í djúp
sævarins og hónum varð hugsað
til þeirrar stundar, er þau skildu
fyrir möx-gum, löngum árum síð-
an. Það var á Jónsmessunótt í
þorpinu, þegar fuglarnir og fólkið
svaf, en einn lítill þröstur kvakaðí
á laufgaðri grein, eins og hann
væri að syngja ástaróð til vorsins
og lífsins.
Og vorið brosti að ást litla fugls-
ins, og þrösturinn brosti á móti.
Það er svo sælt að lifa,, að þrá og
að elska á íslenzkri vornóttu, þeg-
ar þorpið liggur í dvala, fjölliu ;
blána í fjarska og friður og kyrrð .
hvílir yfir náttúrunni.
Og þá gengu þau upp úr þorp-
inu, hann og hún, og horfðu inh
yfir landið, horfðu mót hjálmhvolf-’
um jöklamxa og létu þýðan vör-
vindinn leika um höfuð sitt og hár.
Þau námu staðar, horfðust í augu
og brostu.
Þetta var skilnaðarstund. Ein
þessara örlagaríku skilnaðarstunda’
í lífinu, þegar ástvinir kveðjast óg
skilja — stundúín fyrir fullt iJgf
allt. ” '•