Dvöl - 06.01.1935, Blaðsíða 4

Ö L
6. janúar 19.'i5
i 1) V
— Ég kem aftur, sagði hún bros-
andi og hughreystandi.
Hann leit í augu henni og sá, að
hún sagði satt, því að augun henn-
ar tindruðu af ást, og ást í konu-
augum er of einlæg og of auðsæ til
að nokkur geti efast um sannleiks-
giidi þeirra.
Um morguninn, þegar sólin kom
upp bak við fjöllin bláu í fjarska
og þegar hún sendi fyrstu geisla
sína á spegilsléttan og töfrandi
hafflötinn, gengu þau heim til sín,
brosandi, hamingjusöm, en þrátt
fyrir allt sorgbitin eins og sóley í
dögg, því að ástin er alltaf fegurst
þegar grátþrunginn harmur býr á
bak við.
— Vertu sæll vinur, sagði hún,
rétti honum brosandi höndina og
hljóp upp þrepin. Hún veifaði til
hans ofan af tröppunum, en dans-
aði svo eins og ljúfur, léttur engill
inn um dyrnar og hvarf.
Og nú standa þau þarna í fram-
iítafni skipsins, Heiða og hann,
þögul og hugsandi, eins og eitt-
hvert djúp hefði aðskilið þau þenn-
an tíma, sem þau höfðu ekki hitzt.
En var það ekki allt þessum suð-
ræna náunga að kenna, með svörtu,
fránu gammsaugun, gljáða, liðaða
hárið og sólbrennda andlitið?
Skipið skreið áfram inn fjörð-
inn, sólin skein á bláum, heiðsæj-
um vorhimninum og húsaþök
þorpsins blikuðu í sólskininu. En
kinn suðræni maður horfði ekki
lengur á litskrúð landslagsins,
heldui1 á gullna lokka og í seiðandi
augu hinnar norrænu listakonu.
Það var sem augu hans skytu eld-
ingum, þegar hann leit í augu
hennar, eins og öll sálarorka hans,
allt hatur, öll ást og ástríður væru
runnin í þetta leiftrandi augnaráð
hans.
Og Heiða Heiðar sat líka þögul
og hugsandi, eins og hún sæti milli
steins og sleggju, og gæti hvorki
valið né hafnað. Það hvíldi á henni
eitthvert farg, einhver þungi, ein-
hver sálar-tvískipting, sem öllum
listfengum konum er eiginleg. Þær
elska bæði eld suðursins og ís norð-
ursins, þær elska ofsa Suðurlanda-
búans og draumlyndi norræna vík-
ingsins. Þess vegna var það vand-
inn að velja -—■ og velja það rétta.
En hún gat það ekki sjálf, hún
elskaði þá báða, og hvorn hún elsk-
aði heitar, það gat hún ekki gert
sér grein fyrir. Og þótt hún hefði
elskað annan heitar, þá gat hún
ekki valdið hinum sársauka.
Hljómarnir höfðu göfgað sál henn.
ar og tilfinningar, og þess vegna
gat hún ekkert sært. Hún gat enga
ákvörðun tekið, og hún varð að
bíða eftir eiríhverri vísbending ör-
laganna til að velja og hafna.
Þau voru búin að dvelja nokkra
daga í þorpinu og dagarnir liðu
hver af öðrum án ytri atburða eða
sögulegra þátta. En i sálum þre-
menninganna byltust eldheit og
tryllt öfl, sem öll voru innilokuð
undir blæju hæverskunnar og
innra stolts.
Á kvéldin gengu þau *ér ®itt-