Dvöl - 06.01.1935, Blaðsíða 5

6- janúnr 1935
D V
Ö LT
R
hvað til skemmtunar, horfðu á
deyjandi skin kvöldsólarinnar, er
það speglaðist í firðinum og sendi
þúsundir litbrigða inn yfir fjörð-
inn og landið. Eða þegar þeir slóu
deyjandi roða sínum á fannbréið-
ur jöklanna og spegluðust loks í
vötnum og tjörnum með tignarlega
syndandi svani og litfagrar endur.
En kvöldganga þeirra varð sjald-
an annað en innri bæn þeirra til
æðri afla um að losa sig úr h'inum
kveljandi efa, sem hjörtu þeirra
allra börðust í.
Þegar hin bjarta vornótt lædd-
ist yfir landið eins og ástrík móð-
ir að vöggu deyjandi barns, settist:
listakonan unga að slaghörpunni
og lék harmþrungin sorgarlög eða
aldlega ástarsöngva. Hún lék eins
og gyðja, sem elskar og þráir, sem
tryllist, fagnar og syrgir, en bak
við hana sátu tveir hlustendur,
tveir dáendur, annar með brenn-
andi ástríður hins suðræna ofsa,
on hinn með draumlynda og þunga
víkingslund Norðurlandabúans. —
Þeir sátu þögulir og hugsandi. I
Rálum þeirra bærðist ódauðlegt
hatur, en líka hin trylltasta ást.
Það var barátta um tilveruréttinn
°g framtíðipa — barátta um líf
eða dauða, — það fundu þeir báðir.
Það var kvöld — eitt af þessum
.Vndislegu íslenzku vorkvöldum,
^em hvergi í víðri veröld eiga sinn
iika. Loftið titraði af fuglasöng,
hestarnir hneggjuðu í haganum,
iömbin jörmuðu á mæður sínar,
veykirnir á sveitabæjunum stigu
hátt til lofts og langt, langt úti' á
firðinum hneig sólin til viðar, feg-
urri en nokkru sinni fyrr.
Heiða var að enda við að leika
„Vorsónötuna" eftir Beethoven og
hljómarnir virtust titra í loftinu
eins og litlir englar, sem svifu og
dönsuðu í geimnum. Þá stóð
Hreinn á fætur, rétti Heiðu hönd
sína og bauð henni góða nótt. Bar-
delli gerði það sama og þeir urðu
samferða út. Það var sem tónar
sónötunnar hefðu snortið dýpatu
strengi sálnanna, aukið ástríðurn-
ar, eflt ofsann og komið tilfinning-
unum í einhverja æðisgengna,
blossandi ólgu.
Martino Bardelli rauf þögnina:
— Eg er sæll í kvöld, viltu ekki
óska mér til hamingju? sagði hann
og rétti fram hendina.
Hreinn Hamar horf'ði hvasst og
þungbúinn í hin leiftrandi augu
Suðurlandabúans. — Með hvað?
spurði hann þurrlega.
— Hún er mín! var eina svarið,
sem hann fékk. Hann hugsaði sig
um örfá augnablik, svipurinn
þyngdist, en síðan greip hann hipa
framréttu hönd, þrýsti hana ofur-
Htla stund, en kom engu orði upp.
— Vertu sæll, ég bið að heilsa
Heiðu; við sjáiimst víst aldrei
framar! sagði loks hinn bláeygi
íslendingur, dró hendina að sér og
gekk þögul og angurvær burt.
Bardelli horfði á eftir honura
þangað til hann hvarf. — Það er>
leitt um þennan glæsilega mann,
hugsaði nanu með sjálfum sér, ea