Dvöl - 06.01.1935, Side 8

s
D V Ö L
6. janúftr 198*
Hljöðnaðar raddir
Eftir Þorstein Þ. Þorsteinsson
< I.
Þorskabítur
(Þorbjörn Bjarnason)
Þv. gafst okkur sál þína og söngva spil
og sólskin frá heimum dreymdum.
1 68 þínum svifum við íslands til
og æðri sýn þaðan geymdum.
Þú sýndir oss öræfin ósnert og frjáls
í alföðurs Ijómanum heiðum,
er sól kyssti Fjallkonu fannhvítan háls
á fjallanna upplöndum breiðum.
Þú kvaðst um öreigans auðugu sál,
sem alþjóð í fjötrum geymir
svo engin gefst tómstund að tendra sitt bál,
né túlka hvað listina dreýmir ...
Já, svona er að lifa, hjá lítilli þjóð,
sem launar þér smámannlega.
1 hundana fara þín fegurstu Ijóð
og framvísin spámannlega.
ljóshærða, bláeyga víkingnum sín-
um. Hún grúfði sig upp að barmi
honum og grét. Hreinn þagði nokk-
ura stund og strauk fallegu,-flaks-
andi hárlokkana hennar aftur. —
Loks rauf hann þögnina: — Finnst
þér ekki sælt að lifa, að þrá og að
elska á íslenzkri vornóttu, þegar
þorpið liggur í dvala, fjöllin blána
í fjarska og friður og kyrrð hvílir
yfir náttúrunni?
Hún leit upp frá barmi hans og
horfði í augu honum. — Jú, vissu-
lega samsinnti hún, en veiztu það,
bætti hún við, að þegar skógar-
þrösturinn kvakar á laufgaðri
grein á Jónsmessunótt, þá er það
goðspá örlaganna um hamingju-
sama ást, og hún brosti til hans
gegnum tárin, um leið og hún
grúfði sig aftur upp að barmi hans.
Þorsteinn Jósepsson.