Melkorka - 01.10.1951, Blaðsíða 4

bandarísku stjórnarinnar og manndóms-
skort þeirra, sem stjórna í nafni okkar.
Stundum verður manni á að hugsa, hvort
þeim mönnum muni vera sjálfrátt, sem ætla
okkur að meðtaka það sem skynsemi, að
það að selja sóma þjóðarinnar, sé afsakan-
legt og hættulaust, aðeins ef kaupandinn er
Bandaríkjastjórn. (Það má segja, að ekki
liafi lieldur staðið á borguninni. Hverju
sinni, sem gefið hefur verið eftir við liina
bandarísku áleitni, liefur greiðslan komið
samdægurs, lient í hausinn á sómalausum
valdamönnum íslenzku þjóðarinnar).
Sæmd íslendinga hefur farið fyrir lítið;
það er sannleikur, því miður. Það er gengið
til verks af nákvæmni og harðfylgi að slæva
metnaðartilfinningu okkar. Það gleymist
jafnvel að geta um merkisdaga, ef þeir liggja
á leið sjálfstæðisbaráttunnar. Vígorð gamla
tímans eru talin fyrirlitleg hreystiyrði. Engu
tækifæri er sleppt til að draga athyglina frá
hinni auðveldu og auvirðilegu leið, sem nú
er haldin til hnignunar og útþurrkunar. Á
liinn bóginn er svo hver smuga notuð til að
efla matarástina á varnarliðinu; allt er gott
sem gerir það. Jafnvel blóðgjafir teljast til
sérstakrar góðmennsku, ef varnarliðið lætur
þær af hendi.
Vesturheimsk forheimskun hefur löngum
verið undrunarefni menntuðum Evrópu-
mönnum. Nú fá Evrópuþjóðirnar að kynn-
ast henni af eigin raun. Með hverjum korn-
sekk, sem fluttur er inn frá Ameríku, kem-
ur ákveðið magn af henni. Stríðið gegn
skynseminni er nauðsynlegur undanfari
annars og meira. Vinnist það ekki, er lítil
von um sigurmöguleika á öðrum vettvangi.
Hver vill trúa því, að Evrópuþjóðirnar lúti
niður á menningarlegt þroskastig Ameríku?
Ekki ég, ekki þú, af því að við óskum heim-
inum framfara og góðs farnaðar, sem Amer-
íka getur því miður ekki veitt honum, af
því að hún er þiggjandi en ekki veitandi í
menningarlegu tilliti.
Við vonum að sá bikar fari fram hjá okk-
ur, að við leiðumst til trúar á vesturheimska
forheimskun. Við höfum trúað á mannvitið
og biðjum urn sigur því til lianda.
Fyrsti faglærði kvengullsmiðurinn á íslandi
Viðtal við frú Asdisi Sveinsdóttur Thoroddscn
Ásdís lauk prófi í gullsmíði á s.l. vori. Hún er fædd
18. marz 1920, dóttir lijónanna Halldóru Jónsdóttur og
Sveins Guðmundssonar járnsmiðs, Bárugötu 14, Reykja-
vík. Hún tók gagnfræðapróf 1935 en byrjaði ekki í gull-
smíðinni fyrr en 1946. Ásdís er gift Sigurði Tliorodd-
sen verkfræðingi og eiga þau tvö börn, 2 ára og 1 árs.
í tilefni af því að fyrsta íslenzka konan
lýkur tilskyldum prófum í gullsmíði, þótti
ekki úr vegi að leyfa lesendum Melkorku að
kynnast þessari ungu dugnaðarkonu, ef það
mætti verða öðrum konurn hvatning að sér-
mennta sig, þó að lijónabandið væri fram-
undan eða jafnvel orðið að veruieika. Að
vísu er nám við slík skilyrði mikið erfiði og
miklu meira erfiði en vera þyrfti, ef þjóð-
félagið liti konurnar ekki hornauga, ef þær
liugsa til annars en heimilisstarfa. Og í því
mun m. a. liggja ein megin ástæðan til þess,
hversu fáar konur brjóta hin óskrifuðu lög
almenningsálitsins: að konan skuli vera inn-
an heimilisveggjanna, hvort sem henni líkar
betur eða verr. Það er þó margsannað, að
30
MELKORKA