Melkorka - 01.10.1951, Síða 21

aðrar þekkjum við ekki ennþá. Og það, sem
við þekkjum ekki, nefnum við yfirnáttúr-
legt. Sjálfur hef ég aldrei séð óorðin atvik,
en aðrir iiafa séð þau í sambandi við mig.
Sömu sögu hafa eflaust fleiri læknar að
segja, einkum sveitalæknar. Mikil fjarlægð,
löng bið. Löng bið, vaxandi ótti. Vaxandi
ótti, meiri líkur tii ofsjóna. Sá, sem menn
þrá meir en vanalega eða óttast meir um en
vanalega, hann kemur aldrei nógu snemma.
Og svo framkallar ímyndunin komu lians,
svo að menn lieyra hljóð, sjá sýnir. Hann
verður þannig sjálfs sín fyrirrennari. Það
hvín í hjólum, dyrabjöllunni er hringt, það
er tekið í hurðarsnerilinn ... Ég get full-
vissað þig um, að ég hef ekið sem bjargvætt-
ur upp að mörgum bóndabænum á sömu
stundu og ég sjálfur Iiossaðist enn á vagnin-
um mínum í hríðarbyl liálfa mílu frá
áfangastaðnum. Varaðu þig, karl minn. Þú
veizt ekki hvern þú liefur hjá þér í kvöld,
hvort það er ég eða aðeins skugginn minn.
Þá drekk ég ykkur báðum til.
En nú er bezt að ég komi mér að efninu,
sagði læknirinn. Nú er langt um liðið. Það
var nokkrum árum eftir að ég kvongaðist.
Ég líjó, eins og þri veizt, rétt lijá Salems
kirkju í þá daga, og prófasturinn var eini
nágranni minn. Ég get aldrei farið um jress-
ar slóðir án þess að finna til leynds sársauka.
Mér fannst, að Jrað væri ekki til fegurri stað-
ur á jarðríki, er við stóðum livort við ann-
ars lilið, konan mín og ég, og horfðum á
sjóinn og akrana. Á ströndinni var kirkjan,
snjóhvít og svört turnspíran gnæfði yfir iðja-
grænum ökrum.
Bústaður okkar — sem nú er ekki lengur
tii — var falinn í laufþykkni. Vagninn minn
var fyrir utan liliðið og þaðan voru aðeins
nokkur skref upp á svalirnar. Það eru alitaf
þessar svalir, sem ég sé, er ég sé konu mína.
Hún féll svo vel við villivínviðinn. Mikla,
jarpa hárið liennar og öll gulu og rauðu
irlöðin í kringum það komu mér oftar en
einu sinni til að óska þess, að ég kynni ekki
síður að handleika málarapensil en skurðar-
lmíf. Hún var lítið, gott og lífsglatt barn
með stór, einarðleg augu — á meðan hún
enn var lieil heilsu. ]á, þú manst vel eftir
lienni. Hún var glöð og mikið fyrir sam-
kvæmi, en hún varð löngum að vera ein. Ég
liugsaði um jretta öðru lrverju, en þessn varð
ekki breytt. Ég varð að sinna sjúklingum
mínum, og oft tók jrað lieilu dagana ef ekki
lengri tíma. Hin löngu vetrarkvöld, þegar
ég var ekki heima, hafði hún sannast sagt
ekki í annað hús að venda en tii prestsins,
og það var ekki nóg fyrir unga, blóðríka
konu með hennar skaplyndi. Hún tók að
leggja af og varð óstyrk á taugum, og jreir
dagar komu, að mér varð ekki rótt. En sjálf
hratt hún öllu Jressu frá sér, og ég hafði sem
sagt öðru að sinna, og maðurinn er rnaður,
liann lifir ekki af ást einni saman. Þegar ég
kom heim, var ég auðvitað þreyttur, hafði
líka mínar starfsáhyggjur, alit var í ólestri í
heilbrigðismáium sveitarinnar, þegar ég tók
við starfi, fyrirrennari minn hafði vanrækt
herfilega starf sitt seinustu árin, og nú komu
syndir Iians niður á mér. En ég var ungur og
jrrekmikill, svo að allt blessaðist Jretta.
En friður var enginn. Alltaf var verið að
kalia mig til sjúklinga. Það er frá þeini tíma,
sem ég lief fórstofubjölluna í eyrunum. Ég
heid að konan mín hafi aldrei liatað neitt
eins og þessa bjöllu, og hefði hún mátt ráða,
hefði hún vafalanst skorið á strenginn og
látið sjúklingana eða lroðberana eiga sig
jrar, sem jreir voru komnir. Hún var grimm,
Jrví að hún elskaði.
Það er eins og þú sért giftur allri sveit-
inni nema mér, var hún vön að segja. Ég lief
aldrei ráð á þér. Ég vildi óska að ég yrði
veik sjálf, verulega sjúk, svo að þú yrðir að
vera kyrr heima.
Á næsta augnabliki baðst hún grátandi
fyrirgefningar á þessu heimskutali sínu. Og
viku síðar var hún á þönum milli sjúkra og
fátækra, svo að við lá að ósk hennar yrði
uppfyllt og Inin legðist í rúmið. Hún gat
ekki ratað neitt meðalhóf.
Svona var Inin í ást sinni og einnig í hús-
vJ O
MELKORKA
47