Melkorka - 01.05.1955, Blaðsíða 5

Hafið þið staðið á Eyjabökkum kyrrlált sumarkvöld?
textalaus og liljómlaus kvikmynd. — Megin
töfrar lands vors eru litbrigðin og þögnin. Og
til aðnjóta þeirra töfra verðum við að ferðast
á annan liátt en þann, að þjóta um landið í
bifreið. Menn ættu aðeins að nota bifreiðar
til að komast að eða í námunda við þann
stað er þeir ætla að kynnast, en svo að ferðast
ríðandi eða gangandi. Veit ég að vísu að nú
gerist æ erfiðara og dýrara að fá hesta, enn
eru þó margir og þá einkum til sveita sem
eiga kost góðra gæðinga. En að ríða á góð-
hesti um heim öræfanna tel ég eina af mestu
unaðssemdum lífsins. Enginn liefur mér vit-
anlega túlkað þær tilfinningar betur en Ein-
ar Benediktsson í kvæðinu Fákar, og get ég
ekki stillt mig um að taka hér upp síðustu
hendingarnar:
..I’að finnst ekki mein, sem ei breytist og bætist,
ei 1)51 sem ei þaggast, ei lund sem ei kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva svo draumur þins hjarta rætist."
En þeir sem eigi eiga hesta völ geta komizt
leiðar sinnar á sínum eigin fótum, en það er
góð og holl íjrrótt ungu og hraustu fólki.
Aðeins á þá tvo vegu, ríðandi eða gangandi,
fáum við notið óbyggðanna til fulls. Þá sjá-
um við allt, litbrigðin á
himni og jörð, myndirnar
í fjöllum, hraunum og
skýjum, og lieyrum líka
alltg lækjarkliðinn, foss-
niðinn, öldugjálfrið, og
við njótum líka ilmsins
af gróðri, mold og hafi.
Menn eru yfirleitt lat-
ir að lesa staðarlýsingar
og nákvæmar ferðalýs-
ingar en spyrja sarnt oft:
Hvert á ég að fara? Hvað
á ég að sjá? Ef einhver
sem Jrannig spyr skyldi
lesa þessar línur, Jrá ætla
ég að draga fram úr
hugskoti mínu nokkrar
augnabliksmyndir frá ferðum mínum um
óbyggðirnar, ef Jiað gæti orðið til að benda
einhverjum á fagran stað sem hann hefur
eigi séð, en gæti máske séð í suinar.
Ilafið þið staðið i fjörunni undir klettuin Hornbjaig.s?
MELKORKA
37