Búnaðarrit - 01.01.1983, Page 329
STEFNUR í SAUÐFJÁRRÆKT HÉR Á LANDl 323
þaö valið sem allra háfættast, og það sem ekki var betra tók
hann að hvetja bændur til þess að forðast að velja til
ásetnings annað fé en alhvítt (helst skjallhvítt) eða alla vega
mislitt, sérstaklega grátt, mórautt og alla vega tvílitt. Stefán
vann sér til frægðar að sanna í doktorsritgerð sinni betur en
nokkur annar hafði gert, hvernig sauðalitir erfast. Með því
gerði hann gagn, sem seint verður fullmetið, en meira gagn
hefði hann gert bændum, ef hann hefði ekki tekið upp hinn
einhliða áróður fyrir skjallhvítu fé og betra væri að hafa það
háfætt og þunnholda heldur en þéttvaxið. Ég vissi að ýmsir,
sem þreyttir voru á kenningum mínum, og þeir mörgu, sem
aldrei höfðu lagt sig eftir að meta fé sitt á raunsæan hátt,
myndu gleypa við ábendingum Stefáns, en þeir urðu fleiri
en ég gerði ráð fyrir. Ég sá þetta ský á himni áður en ég lét
af ráðunautsstarfi, og einnig þann mikla vanda, sem blasti
við í sambandi við að fá réttan afurðaeinkunnagrundvöll
fyrir ær í sumum fjárræktarfélögum, þar sem lömbum er
sumum slátrað beint af úthaga, en önnur höfð mislengi á
ræktuðu landi fyrir slátrun. Ég vorkenndi eftirmönnum
mínum að fást við þennan vanda, en þeim hefur tekist það
furðu vel. í vísindum sigrar hið rétta um síðir og má því ekki
æðrast þótt óþarfa tafir verði á umbótum vegna óheppilegs
andróðurs eða vandkvæða á framkvæmd viðfangsefna.
Árni G. Pétursson réðist sauðfjárræktarráðunautur til
B.í. á árinu 1963, en 1. september 1966 var Sveinn
Hallgrímsson ráðinn annar sauðfjárræktarráðunautur fé-
lagsins. Þá var hann nýkominn frá því að ljúka licensíatprófi
við Landbúnaðarháskólann í Noregi í arfgengi frjósemi
sauðfjár. Var þetta í fyrsta sinn, að tveir ráðunautar voru
fastráðnir hjá B.í. í þessari búgrein. Var það nauðsyn, af
því að verkefnin voru orðin svo víðfeðm, að enginn einn gat
gert þeim sæmileg skil, enda hafði Árni G. Pétursson notið
aðstoðar meðan hann var einn, ekki síður en ég áður.
Nokkur verkaskipting var þegar gerð milli Árna og Sveins,