Búnaðarrit - 01.01.1983, Page 465
VÖXTUR, ÞROSKI OG KJÖTGÆÐI SAUÐFJÁR 459
Heildarmynd töflunnar er sú, að lengdarmálin, T, F og
L, aukast minnst á þessu vaxtarskeiði, 10—15%, enda lýsa
þau fyrst og fremst beinabyggingu. Ástæða þess, að F-
málið lengist hlutfallslega minna en T-málið, er sú, að
holdfylling eykst í klofinu með vaxandi þroska, og því
minnkar að jafnaði munur þessara mála eftir því sem
skrokkurinn þyngist. Mismunurinn T—F er ágætur mæli-
kvarði á lærahold, eins og fram kemur í niðurstöðum
Stefáns Sch. Thorsteinssonar í áður tilvitnaðri ritgerð. Vídd
brjóstkassans (V) eykst mest af útvortismálunum, 23% að
meðaltali, enda er fitusöfnun á síðu stór þáttur í þeirri
aukningu, en eins og fram kemur er hlutfallsaukningin
langmest í fitumálunum C og J.
Ástæðulaust er að fjölyrða um þann mun, sem fram
kemur á útvortismálunum milli hálappa og láglappa, hann
staðfestir aðeins þann útlitsmun, sem er á þessum kindum
lifandi. Skrokkur láglappans er allur styttri og þéttvaxnari
með mun betur holdfylltum lærum. Mikill munur er á því,
hvað láglapparnir höfðu þykkari bakvöðva og þar af
leiðandi stærra þverskurðarflatarmál þess vöðva. Munurinn
var að jafnaði 3,5—3,7 mm á þykktinni. Þá var fituþykktin
einnig meiri á láglöppunum. Sérstaklega er athyglisvert hve
miklu munaði á 12 kg skrokkunum, en strax við þann
þunga voru láglappaskrokkarnir huldir umtalsverðu fitu-
lagi, meðan jafnþungir hálappaskrokkar voru nánast bláir.
Þessi munur minnkaði svo hlutfallslega við haustbeitina,
enda fitnuðu þá lömb af báðum stofnum jafnt, eins og sýnt
var að framan.
Þyngdarhlutföll vefja í mismunandi skrokkhlutum.
Eftir því sem kindin vex, breytast jafnframt þyngdarhlutföll
í skrokknum. Þetta gerist á tvennan hátt: í fyrsta lagi
þyngjast þeir hlutar meira en meðaltalið, sem mestri fitu
safna, vegna þess hve hún er síðþroska, en minna þeir