Fróðskaparrit - 01.01.2006, Side 37

REGARDING PURISM IN FØROYA KVÆÐI
35
orðaraðfylgjuna - siggi eg, sær tú, scer hann
~ > meðan í Suðuroy er hetta ikki at hoyra,
Wen hinvegin ein meira skriftmálsligur
framburður; síggi (j)eg, sært tú, sær hann
(Weyhe 1996:108). Tá ið handritið hevur tú
sær, er talan sostatt um eitt málføriseyð-
kenni, ið verður lúkað burtur av normalis-
eringini.
Sum heild dugir Svabo væl at skilja ímill-
um -ir og -ur-endingamar í sagnorðum. Tó
eru einstøk mistøk komin fyri: siglur (12),
missur (32), lujur (56), setur (70, 71) og
Uvur (122). Hesi eru øll rættað lil ávikavist
siglir, missir, lýðir (at lýða [á]), setir og livir
1 Føroya kvæði. í einum føri skrivar Svabo
ajtir (93) fyri eitur, hóast hann framman-
undan skrivar ajtur (4).
Lýsingarorðið vean (51), ið er ein ana-
'ogiskur formur av kallkynsforminum væn-
Ut\ er rættað til von í Føroya k\>æði.
riroytingin Breuur baaár -» brøður báðar
(hvønnf.fl.; 75) er eisini røtt at gera, eins og
Falgun -» halgan (lýs.kallk.hvønnf.eint.;
79). Birur -» byrðar (41) er eitt dømi um
analogi innanfyri bendingarmynstur; orðið
kann upprunaliga hava verið uppfatað sum
byrður (kvennk.hvørf.fl.), ið aftur hevur
Venð analogiserað frá sterkt benda kallkyns-
forminum byrðr (hvørf.eint. Um hetta orðið,
sí Iversen 1994:56). Samanber tó ør. 41, har
handritið skrivar Birar. Hetta er dømi um,
at ivamál hevur verið um bendingarfonnin.
I ør. 70 verður Pruju broytt til prýði, og
er hetta eisini eitt dømi um at flyta orðið aftur
ril sítt rætta bendingarparadigmi. Hetta kann
to tykjast óheppið av tí at orðið er rímorð til
s'ðu. Tað sama ger galdandi í førinum
^nuggjar (hvørsf.eint.; 41) -» kníggja
(hvørsf. fl.), har rættingin av hvørsfallinum
frá eintali til fleirtal gongur út yvir rímið
við orðið tríggjar. í ør. 88, har rættingin
mannar (hvørsf. eint.) -» manna (hvørsf. fl.,
rímorð til kenningina Svannu', 88) er at
siggja, verðuraftur eitthvørsfallsorð í eintali
rættað til fleirtal, hesaferð tó uttan at gera
seg inn á rímið. Broytingin hansa -» hans
(40) kann fatast sum samandráttur av hans-
ara ella samansett av hann + sa, har -sa
hevur verið uppfatað sum ein bendingar-
ending; hetta er tó óvist. -sa sum posessivur
er í gerandismáli heilt vanligur, men ikki
samansettur við persónsfornøvn.
Aðrar smávegis rættingar eru at finna,
sum eitt nú høá -» høgar (43), Deaá -» dag-
ar (82, 107), har talan allarhelst hevur verið
um, at uppskrivarin ikki hevur hoyrt r-ið í
útljóði.
Summi orð, sum í dag verða mett sum
skeivt bend, sleppa tó at standa óbroytt í
normaliseraðu útgávuni. Orðið Vetur (kallk.
hvønnf.fl.; 78) er ikki broytt til vetrar. Á
sama hátt er Kongjins (hvørsf.eint.; 11) ikki
rættað til kongsins, men verður stavsett
kongins. Hesin formurin er í roynd og veru
meira vanligur enn kongsins. Svøri (1 .pers.
nútíð eint.; 73, 108, 117)ersomuleiðisheld-
ur ikki broytt til svørji. Tá ið handritið hevur
svørji (95,98, 101), verður hetta endurgivið
stavrætt.
Stýrismeavur -» stýrismaður (4) er allar-
helst rætt at taka við óbroytt í týdninginum
róðursmaður.
Syntaktisk normalisering: Av og á, tá ið
ávísir setningar ikki geva høpi, við tað at teir
eitt nú mangla orð, at kvæðahandritið hevur
verið ólesiligt osfr., setir Føroya k\>æði heil
orð inn. Hetta siggja vit dømi um í ør. 55.,
har heji onnur er broytt til hevði [eí\ onnur