Samtíðin - 01.09.1937, Side 15

SAMTÍÐIN
11
allra skynborinna íbúa liins ment-
aða lieims. Hann er þéim ímynd
liins' mikla skapandi máttar og eft-
ir honum liafa verið lieitnir hver-
ir um víða veröld.
Þegar sólin skín, og' Geysi hlýn-
ar i geði, á hann það til að gjósa.
Og þegar mennirnir færa lionum
gjafir, opinberast hann þeim i allri
sinni dýrð. Ilann er viðkvæmur og
dutlungafullur, eins og flest „geni“,
enda er hann ólíkur öllu öðru. í
nágrenni lians búa um áttatíu hver-
ir, sem geta lítið annað en ollið
og rokið. Það eru smærri spámenn-
irnir, sem taka viðbragð við liverja
meiri háltar dægurflugu. Til þeirra
leita gestirnir i vandræðum sínum,
þegar Ge)rsir fæst ekki til að vakna.
Þá ropar Smiður fyrir eitt stanga-
sápustykki, og ókunnugt fólk lield-
ur, að þetta sé gos. En þegar nótt-
in kemur, og allir menn eru farnir,
tekur liin bunguvaxna slétta að
nötra, og konungur hveranna opin-
berast einverunni og þögninni i
allri sinni dýrð. Þá rífur andi Geys-
is sig upp úr ládeyðunni og' lyftist,
beljandi og mjallhvítur, upp yfir
mókandi flalneskjuna.
Þegar gosliriðinni slotar, lieyrast
sár andköfin langa liríð. Ilverinn
hefir gefið alt, sem hann átti. Hann
er tómur. Og nú grætur hann yfir
því, sem liann hefir gert. Geysir á
bágt. Gáfa hans er blind náttúru-
hvöt, sem hann ræður ekki við.
Hann á sér aðeins eina þrá, og hún
er sú, að geta sent gos sín alla leið
til liimins, en hann verður að láta
sér nægja, að gufan af þeim sam-
lagist loftinu. S. Sk.
KVENFÓLKIÐ —
ÁHYGGJUEFNI
Englendingur einn, Godfrey Winn
að nafni, kvarlar sáran undan ensku
nútimakonunni. Hann seg'ir m. a.:
— Stúlkurnar nú á dögum vilja
öllu ráða. Sannleikurinn er sá, að
þær hugsa ekki um annað en karl-
menn, og verða þær því ófyrirleitn-
ari i þeim efnum, sem þeim lærist
betur að „taka karlmenn á löpp“.
Þær geta ekki lengur beðið þess,
að við karlmennirnir biðjum þeirra.
Þær vilja taka framkvæmdarvaldið
i sínar liendur á öllum sviðum. Þær
eru friðlausar eftir að komast í bíó,
á dansleiki og á livers konar iþrótta-
leiki — og á lielgum tolla þær
hvergi nema í Brigliton.
Okkur, sem nú lifum, liefir verið
trúað fyx-ir því, að reisa nýja til-
veru á rústum þeirrar veraldar,
sem hrundi í lieimsstyrjöldinni 1914
—’18. En við eyðum okkar síðasta
e}rri i þessar skemlanafýknu stúlk-
ur, sem ögra okkur til þess að njóta
lífsins til fullnustu (í ástarvimu og
skellililátrum) á líðandi stund og
fá okkur til þess að gleyma með
öllu morgundeginum.
Hami: — Eyðslusemi þín nær ekki
neinni átt. Þegar eg deg, er ég viss
um, að /ní ferð á vergang og verð-
ur að betla, iil þess að geta dreg-
ið fram lífið.
Hún: — Ég hefi þá æfinguna fram
yfir ýmsar aðrar.