Samtíðin - 01.09.1940, Blaðsíða 14

10
SAMTlÐIN
voru engir vegir í sumum hlutum
landsins, nema götutroðningar, eins
og víða sjást hér á landi. Þá var og
örðugt að fá keyptan uppdrátt af
landinu við hæfi ferðamanna. Nú
hefur verið lagt vandað hílvegakerfi
um iandið þvert og endilangt, og'
livarvetna fásl uppdrættir af land-
inu og leiðarvísar handa ferðafólki.
Dr. Salazar krefst tvenns af þjóð
sinni: Mikils starfs og mikillar spar-
semi. En sjálfur er hann allra manna
sparneytnastur og vinnur allra
manna mest. Og vert er að veita því
atliygli, að lionum skuli takast að
lialda þjóð sinni utan við deilumál
og styrjaldir álfunnar. Á Portúgal er
aldrei minst í samhandi við erjur og
stríð. Hamingjusöm má sú þjóð
kallast, er á sér slikan stjórnara, sem
allur þorri landsins harna virðir og
elskar.
Hann liefur sjálfur ákveðið em-
hættislaun sin, er nema aðeins 500
sterlingspundum á ári. Miðað við
það, að sterlingspund jafngildi kr.
22.15 í íslenskri mynt, eins og gengi
okkar var, áður en íslensk króna tók
að hrapa árið 1939, verða árslaun
dr. Salazars innan við 12 þús. krónur
á ári. Þessi hóflegu laun og sú stað-
reynd, að hinn óframfærni einræðis-
herra Portúgals hefur ekki sótst eft-
ir neinum vegtyllum á vettvangi
stjórnmálanna, lýsa manninum
furðu vel og vekja virðingu annarra
manna fyrir honum. Þarna er vissu-
lega maður á ferðinni, sem verl er
að gefa gaum. Er ]iað vegna þess,
hve hljóðlega hann vinnur störf sín,
að lians er nálega aldrei getið i út-
varpi né hlöðum hér á landi? Hér
hefur árum saman verið gasprað
uiii ýmsar erlendar stjórnmálastefn-
ur og ágæti þeirra, þannig að sæmi-
lega íslendinga hefur klígjað við,
enda er slíkt fleipur einatt til
skammar. En hvernig væri, að við
reyndum að læra t. d. fjármála-
stjórn af hinum mentaða, portú-
galska hagfræðingi, án þess að
glevpa um leið all of mikið af portú-
gaiskri staðháttapólitik? íslenskir
vísinda- og fræðimenn þelckja marg-
ir hverjir ofhoð vel sín takmörk.
Þeir vila, að þeim er holt að sigla
lil annarra þjóða og fullkomna sig
þar sem best liver í sinni grein. En
mundu íslenskir stjórnmálamenn
ekki einnig geta lært eitthvað af nýt-
ustu stjórnmálamönnum veraldar-
innar? Væri ekki nær, að þeir seild-
ust sjálfir til aukinnar þekkingar úr
réttum áttum en að alls konar van-
metakindur þjóðfélagsins séu látn-
ar sækja sér öfgastefnur til útlanda
og predika þær síðan alþýðu manna
með alls konar hortugheitum og
fullkomnu smekkleysi?
Gefið þér mév krónkall, kæra
frú. Ég er atvinnulaus anmingi.
— Hefur enginn boðið gður at-
vinnn?
— Jú, einn maður, en annars hef-
ar fólk yfirleitt sýnt mér mestu
lcurteisi.
I>eir áskrifendur í Reykjavík, sem enn
skulda árgjald Samtíðarinnar 1940, eru
beðnir að greiða það nú þegar, annað
hvort beint í Pósthólf 75 eða í Bókaversl-
un Finns Einarssonar, Austurstræti 1.