Samtíðin - 01.04.1941, Qupperneq 18

14
SAMTIÐIN
fyrir sín vesælu branð og rýru tekj-
ur. Bók séra Sigurbjarnar sýnir, aÓ
sú lirakspá rættist ekki. Hún sýnir
lesandanuni nienn, sem eru kristnar
trúarhetjur, þess alkúnar að fara að
orðum meistara síns: „Vilji einhver
fylgja mér, þá afneiti hánn sjálfum
sér, taki upp kross sinn og fylgi mér.“
l’að er sjálfmfneitun og píslarvætti,
sem fylgir trúnni hér, en ekki „lífs-
þægindi“ né „liftrygging“.
Bók sr. Sigurbjarnar nær ekki fram
á stríðsárin 1939—1940, sem ekki er
við að búast, þar sem enginn aðgang-
ur mun að traustum beimildum um
þann tíma. Hins vegar gefilr hún hug-
mvnd um þá heimssögulegu baráttu,
sem fram fór milli kirkjunnar og
ríkisins næstu árin eftir valdalöku
núverandi stjórnenda Þýzk'alands.
Fróðlegt væri að vita, hvernig afstað-
an er orðin milli þessara aðila, síðan
styrjöldin bófst. En sú fræðsla mun
verða að bíða betri tíma.
Yfiríeitt mun sagan um líf og bar-
áttu kristinnar kirkju í „þriðja rík-
inu“ varla verða svo rituð fyrst um
sinn, að fulltreysta megi. Margar
heimildir um það mikla mál munu
enn órannsakaðar, og auk þess vandi
enn um sinn að greiða milli góðra
beimilda og vafasams áróðurs. En
það segir bók sr. Sigurbjarnar Ein-
arssonar mjög skýrt og ótvírætt, að
kristindómurinn er enn iíf og kraft-
ur, að „trú vor, hún er siguraflið, sem
hefir sigrað heiminn“. Það er gömul
saga og ný sera sannast nú, á ein-
hverju örlagai’íkasta tímaskeiði
mannkyns- og menningarsögunnar.
VITURLEGT
mundi það reynast okkur Islending-
um, ef við létum núverandi styrjöld
kenna okkur að liúa meira að öllu
innlendu en áður. ísland er eilt lúð
mesta matarland veraldarinnar, en
íslenzka jijóðin er dreifð, sundur-
þykk og hugsar oft eingöngu um
hagsmuni líðandi stundar. Eftir að
styrjöldinni er lokið, má vænta mik-
illar dýrtíðar vegna hækkandi verðs
á erlendum vörum, meðal annars
vegna skipaskorts, er skapar dýr
farmgjöld og aukinnar vöruþurftar
þeirra þjóða, sem nú eru innibyrgð-
arog ekki ná til vestrænna markaða.
Sam tímis má búast við, að verð á ís-
lenzkum afurðum lækki mjög í
verði, er styrjaldarþjóðirnar fá tóm
til þess að sinna atvinnuvegum sín-
um á ný. Það má því teljast lífsnauð-
syn, að við íslendingar venjum okk-
ur nú þegar á að nevta sem, mests af
okkar eigin matvörum, auk þess sem
slikt má telja bverjum þjóðhollum
manni rétt, skylt og heilsusamlegt.
Á demantsbrúðkaups-
d aginn.
Hann: —- Jæja, elskan mín, nú
ætla ég að segja þér kærkomnar
fréttir í tiléfni dagsins.
Hún: — livað er það, elsku karl-
inn minn?
Hann: — Þennan demantshring,
sem þú berð á hendinni, gaf eg þér
í dag fgrir 75 árum. Og veiztu nú
hvað. í dag greiddi ég síðustu af-
borgunina af honum, svo að nú áttu
hann algerlega skuldlaust.