Samtíðin - 01.05.1947, Qupperneq 12

8
SAMTÍÐIN
upp vænum sauðastofni, sem vera
bar. Listasmiður var liann og sló
járn við aflinn seint og snemma;
gerði skeifur undir hvers manns
hesta, sem vera bar.
Ekki entist þctta honum til gæfu.
Annað hvort var, að hann fékk ekki
jarðnæði í þéttbýlinu eða lynti ekki
við menn þar. Hann reisti bú í af-
dalnum hjá Vífilsfelli, þeim er siðan
hét Jósepsdalur og eigi Sauðadalur
lengur. Kjarnland var þar þá. En
síðan Jósep lézt, sá þar aldrei birki-
kvist né strá.
Sumarfegurð dalsins dró landnem-
ann þangað, og vænir urðu dilkar
hans á hausti. Minna varð um hey-
feng, en vetur snjóþungur jafnan og
hætt við felli á vorin. Bjargráðið
varð skógurinn. Mokað var niður í
hann, ef ekki náðist með öðru móti,
og marinn upp hver kvistur á stór-
um svæðum. Til kolagerðar var hrís-
ið haft, þótt raunar væri það smátt
og óhæft, þyrfti geysimiklu að eyða
af því til smiðjunota. Þar er
skemmst af að segja, að eftir 10—
20 ár var dalurinn öllum gæðum rú-
inn og búskapnum mjög aftur far-
ið, en Jósep gerðist svo úrillur, að
hann gleymdi allri kristni, en ákall-
aði því meir illvættir þær, sem hann
hugði ofsækja sig og ráða iandauðn
dalsins. Grímur Thomsen segir svo:
Jósep hét einn hagleikssmiður,
á heiðinni sem fyrrum bjó.
Var það karlsins vondur siður
i Viti öllu að bölva niður
jafnan þegar járn liann sló.
Fylltist bærinn blóti og ragni,
burtu seinast fólkið stökk.
Fjandanum Jóseps orð að agni
urðu; fornar greina sagnir,
að bærinn loks og bóndinn sökk.
Myndaðist þar djúpur dalur.
Dvergar einir byggja ’hann nú,
yfir fiýgur örn og valur,
í eyði stendur hamrasalur,
cngin skepna á þar bú.
Svo mikill stuggur stóð ;if dal
hinna fordæmdu, að ránfuglar lofts-
ins, valur og örn, hertu flugið yfir
hann sem beinast og gerðu sér þar
aldrei hreiður framar, þótt áður
væru þar vahr og rjúpnaland mik-
ið. Þjóðtrú hugði dalsbotninn siginn
langt niður, af því að afrcnnsli vant-
ar fram úr lionum, og þar niður
Iiefði bærinn sokldð með Jósep heit-
inn. En.sannara mun, að þegar skóg-
arrætur fúnuðu í hlíðinni yfir,'
gleyptu skriður bæinn eina nóttina,
og varð enginn lil frasagnar. Lang-
ferðamenn, sem riðu ofan af Ólafs-
skarði að vanda og ætluðu þar til
vinar að sækja, sem Jóseppur bjó
með kjaftháttinn og skaflaskeifur
nýslegnar, fundu hlaupskriður þvert
yfir dalinn, en cnga byggð. Svo ægi-
leg getnr nýoltin skriða verið ásýnd-
um, að varla sér Iierfilegra djöfla-
verk en það.
Óhrein þvi er ávallt talin
á Ólafsskarði þessi slóð,
fram hjá sér þar flýtir smalinn,
fælast hross, er nálgast dalinn,
blótvargs þar sem bærinn stóð.
Þar sem Jósep lét reksleggjur
gjalla á járni við smiðjueld sinn,
er steinn stór eftir og kallast Einbúi.
Jósepsdals i djúpi miðju
digurt stendur Grettistak.
Sést um nótt þar sindra úr smiðju,
sína fremja dvergar iðju,
j>ar sem Jóseph járnið rak.