Samtíðin - 01.05.1947, Side 21

SAMTÍÐIN
17
TÍMIXX
'J'lMINN er lífæð tilverunnar. Með
honum mælum við fjarviddir.
sem að öðrum kosti væru ómælan-
legar. Hann er líka fjórða stærðin.
Handan hans er fólgin hin óendan-
lega vizka, sem okkur er dulin, og
leyndardómar eilífðarinnar, sem á-
vallt mun verða okkur hulin ráð-
gáta.
Tíminn fylgir gangi himintungl-
anna. Hann kemur til okkar eins og
andrúmsloftið, þegar við fæðumst,
og við njótum hans aðeins stutt ævi-
skeið, sem við vitum ekki, hvenær
muni þrjóta. Tíminn á að þvi leyti
óskylt við andrúmsloftið, að hann
verður ekld endurnýjaður. Það er
hvorki unnt að jnýsta honum saman
né þenja hann út.
b) Hvernig ætla ég að nota það,
sem ég hef lært?
15. Sjö atriði. Ræður, hverjir em
beztir, o. fl.
16. Lokasamkoma.
Þannig er þá í stuttu máli hagað
hinum fræga skóla Dale Carnegies,
þar sem fólk lærir að varpa frá sér
ástæðulausri feimni og lærir að tala
f rammi fyrir hópi fólks.
Ég ætla að ljúka þessum línum
með orðum Dales sjálfs: „Æfið ykk-
ui’. Það er aðalatriðið. Hræðslan
kemur af því, að ykkur skortir hug-
rekki, hugleysi kemur af því, að ykk-
ur skortir þekkingu, en þekkinguna
fáið þið með reynslunni. Æfið ykk-
ur þess vegna og hræðslan er horf-
in.“
Ekkert er jafn ósveigjanlegt og
tíminn. Við liann er engin leið að
semja um neina bið, þó að klukkan
stanzi. Menn eru yfirleitt sjálfráðir,
hvernig þeir verja þeim tima, sem
þeir eiga sjálfir. Hann gerir í því efni
engar kröfur, veitir engin ráð. Ein-
ungis þeir, sem næmastir eru, skynja
mikilvægi hins þögula fótataks liinna
liðandi stunda, sem læðast framhjá
— og koma aldrei aftur. Oft laumast
þær burt með fangið í'ullt af ónotuð-
um tækifærum, en það er önnur saga.
Ef við skynjum aldrei mikilvægi líð-
andi stundar, en berumst án tak-
marks með straumnum frá vöggu að
gröf, sem eins konar rekaviður upp
að óþekktri trönd, erum við undir-
lægjur forlaganna.
Tíminn er tákn ódauðleikans, og
honum sóum við mennirnir oft og
einatt, rétt eins og dagar og ár væru
eitthvert lítilsvert smáræði af óþrot-
legum birgðum. Við eygjum hina
glæsilegu framtíð í hillingum, cn glöt-
um jafnframt oft líðandi stund og
erum óminnug þess, að ónotuð stund
er gimsteinn, sem rennur gegnum
greipar okkar út i liaf ómælisins —:
og er okkur að eilífu glötuð. Eitt hið
tn-jóstumkennanlegasta og nöturleg-
asta fyrirbrigði í heimi hér er tóm-
látt og óvinnusamt fólk. (Þýtt úr
ensku).
TITI yður vantar góð herra- eða
dömuúr, ættuð þér að tala við
mig..— Sent um allt land.
(jottiuelnn OdJó
óion
úrsmiður.
Laugaveg 10, Reykjavík.