Samtíðin - 01.07.1951, Page 16

12
SAMTÍÐIN
156. saga „Samtíðarinnar“
ina von ^Joetcíenam:
A FLÓTTA
I ANGT norður frá var skógurinn
ömurlegur og hrikalegur. Stúlk-
an og maðurinn vissu ekki, hver
átti hann. Þau vissu naumast, hvert
þau voru að halda og hvar skógur-
inn endaði. Það eitt var þeim Ijóst,
að norður á hóginn urðu þau að
halda, til finnsku landamæranna,
að þau máttu ekki láta sjá sig í bæj-
unum, sem ef til vill voru þ.egar á
valdi þeirra rauðu, og að i skógin-
um voru þau nokkurn veginn örugg.
Tatjana -— svo hét stúlkan — var
uppalin i sveitinni, mitt á meðal
stórra skóga, áþekkum þeim, sem
þau höfðu undanfarna fimm daga
reikað gegnum á leið sinni norður á
bóginn. Af sólarhæðinni gat hún átt-
að sig á því, hvað tímanum leið. Hún
fann þá staði, þar sem jarðarherin
og moltuberin uxu, og það var liún,
sem ákvað, hvar þau kveiktu upp
eld á kvöldin og létu fyrirberast á
nóttunni.
Hún gekk á undan, á mjúkum
bastskóm. Ilin vökulu, gráu augu
hennar leituðu og fundu heppileg-
ustu leiðina. Hún stökk yfir fallna
trjástofna, smaug gegnum kjarrið
og henli honum þegjandi á dýra-
slóðir, sem hún gjörþekkti allar.
Aldrei leit hún um öxl, til að gá,
hvað samferðamanni sínum liði.
Wlassoff þrammaði á eftir henni;
hann liafði ekki augun af þessari
smávöxnu stúlku. Stutt, Ijóst skegg
hans og sauðskinnskuflinn, sem
hann var í, gerðu það að verkum,
að hann leit út eins og hóndi. Hann
var dósent i nútímasögu og kunni
livorki að kveikja upp eld né elda
héraskanka-súi3u. Það átti að heita
svo, að liann kynni að skjóta. Hing-
að til höfðu þau eldci þurft að svelta.
Stúlkan var ruddaleg við' liann,
enda þótt henni likaði ágætlega við
hann og hefði aldrei hugann af
honum.
„Sækið þér vatn!“ sagði hún og
rétti honum skaftpottinn. „Verið
ekki liræddur, það er ekki heitt“ .. .
Hún dró litla öxi undan helti sér
og tók umsvifalaust og af mikilli
leikni að höggva neðstu greinarnar
af grenitré. Maðurinn hafði sótt vatn
neðan úr ánni. Hann lagði nú grein-
arnar. hverja ofan á aðra.
„Fyrst kjarr!“ sagði Tatjana, og'
hún sparn fæti við greinunum, svo
að þær hrukku sín i hverja áttina.
Wlassoff leit á þróttmiklar, úti-
teknar hendur hennar, sem voru
hrjúfar og viða hruflaðar, og hon-
um kom i liug, að það voru aðeins
fáar vikur, síðan hann liafði kynnzt
þessari stúlku og rabbað við hana
um norræjiar bókmenntir. Skönnnu
seinna höfðu hvítu hersveitirnar
orðið að liverfa burt úr bænum. Þær
rauðu ruddust inn i borgina, og nú
hófust handtökur á fólki hópum
saman. Hending ein hafði ráðið því,
að þau Tatjana liöfðu hitzt, þegar
þau hurfu úr borginni. Nú urðu þau
samferða áleiðis til landamæranna.
„Farið þér gætilega!“ Tatjana sló
hann laust í fótinn með grein, og
hann hrökk undan.