Samtíðin - 01.05.1956, Síða 12

8
SAMTÍÐIN
■Siii! 207. SAGA SAMTÍÐARINNAR iliiliiilii
Söngvarinn
ÞEGAR ÉG fór til gamla þorpsins
að spyrjast þar fyrir um einn af
kunnustu þjóðlagasöngvurum okkar,
sem látizt hafði nokkrum mánuðum
áður, en varið hafði mörgum árum
ævi sinnar til að safna hálfgleymd-
um söngvum margra þjóða, var ég
kynntur Mikjál gamla.
„Er það liann Kormákur ungi, sem
þú ætlar að spyrja um?“ sagði liann
við mig. „Gott og vel. Sérðu litla hús-
ið þarna skammt frá guðslnisinu?
Þar var liann fæddur,“ sagði Mikjáll
gamli. „Og skrítinn var gráthljóm-
urinn í röddinni, þegar hann var fyrst
lagður í vögguna sína. En þá tók eng-
inn eftir honum, þvi þau voru alls
tíu í fjölskyldunni.“
„Þekktirðu liann vel?“ spurði ég.
„Vel?“ át karlinn eftir. „Nú, ég
varð fyrstur til að flengja hann ær-
lega, þegar liann fleygði steininum
inn um eldhúsgluggann minn. Þetta
var bannsettur hrekkjalómur. Ég
þykist vita, að þú viljir vita, livernig
á því stóð, að liann varð söngvari.
Ef svo er, slcal ég segja þér það.
Sérðu húsið þarna álengdar og þetta
þarna og þetta og þetta?“
„Já, sagði ég og gat ekki varizt þvi
að verða steinhissa.
„Jæja, þetta eru nú sum liúsin, sem
stúlkurnar áttu lieima í.“
„Hvaða stúlkur?“ spurði ég.
„Allar stúlkurnar, sem hann var
vanur að syngja fyrir, þegar hann
var orðinn uppkominn og hafði feng-
ið sér neðan í því!“ sagði Mikjáll.
IJann hafði næmt auga fyrir fríðum
og vel vöxnum stúlkum, vökult auga,
mundu það. Sá var nú ekki einn af
þessum unglingum, sem líklegir eru
til að halda kyrru fyrir í lífinu.“
„En samt settist hann hér nú að,“
maldaði ég í móinn.
„Ég lield nú síður!“ hrópaði karl-
inn. „Var hann ekki maður, sem
flæktist uím veröldina eftir vild og
söng sig inn í hjörtu allra manna?
Þetta var nú karl í krapinu, þegar
liann var ungur — ekki þó harður
úr hófi fram, nei, alls elcki, hara rétl
til að gera hann skemmtilegri. Hann
var vanur að líta liingað inn, þegar
hann kom lieim af ökrunum, og þeg-
ar liann var húinn að fá einn eða tvo
væna snafsa á vetrarkvöldi úti í hæ,
var liann vanur að reika út á dinnna
götuna og syngja yndislegustu ásta-
söngva, sem hægt er að lmgsa sér, til
stúlknanna.
Jæja, en eftir tímakorn urðu telp-
urnar hálvondar yfir öllu saman. Ef
liann hefði sungið fyrir eina stúlku
eða segjum tvær, getur vel verið, að
þær hefðu látið sér það vel líka. En
allur þessi hópur! Það var nú einum
of mikið.“
„Og hvernig íor svo að lokum?“
spurði ég.
„Fór?“ kallaði Mikjáll gamli og sló
á lærið. „Það er ckki furða, þó þú
spyrjir! Stelpurnar urðu svo trylltar
út af þessu, að þær liópuðu sig sam-
an og liétu að veita lionum ærlega
ráðningu. Svo var það eina nóttina,
eftir að hann hafði labbað syngjandi
eftir götunni, að þær settust allar nið-