Samtíðin - 01.05.1970, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
Ekkert kvikindi hefur leikið mig jafn
grátt og -
ROTTAN MÍN
EG var að hamast við að skrifa skáldsögu,
sem átti að koma út fyrir næstu jól, og það
var komið fram í júni. Það, sem mig van-
hagaði mest um, var fullkomið næði til að
berjast við verkefnið, og því leigði ég mér
sumarbústað austur með sjó.
I júní er nóttin orðin svo björt, að menn
Þurfa minni svefn en á veturna. Ég hugði
Því gott til að vinna þarna í kyrrðinni að
rninnsta kosti hálfan sólarhringinn og sofa
yaert milli sprettanna á skáldfákinum, sem
ég vonaði, að yrði ekki allt of staður.
Sumarbústaðurinn var vistlegt timburhús
með stórri stofu, rúmgóðu svefnherbergi og
eldhúsi, og mér leizt mætavel á allt þetta. Ég
hafði meðferðis nauðsynleg sængurföt og
lagðist til hvíldar um miðnættið fyrstu nótt-
ina.
Ég hef verið búinn að sofa á að gizka
klukkutíma, þegar ég glaðvaknaði við undar-
legt þrusk þarna í einverunni. Það var eitt-
hvað í líkingu við þetta: Krrrrrnsj, og það
endurtók sig hvað eftir annað með andstyggi-
legri þögn á milli, en ekki eins og saimfelldar
hrotur í neftóbaksmanni.
Ég settist upp í rúminu og strauk stírurnar
ur augunum. Hér var ekki um að villast. Þetta
Var í'Otta. Ég sá hana í anda læsa hárbeittum
tönnunum í mjúkan viðinn og naga og naga,
unz holan varð stærri og stærri. Ég veit ekki,
hvort þú þekkir naghljóð, lesari góður, og
veizt, hve ógeðfellt það er?
Skáldleg viðkvæmni mín magnaði það um
allan helming, og rottan varð stærri og
stserri í huga mér. Ég sá hana á stærð við
uieðal kött, með langa kampa og augu, sem
voru blóðhlaupin af einskærum áhuga á að
komast gegnum viðinn alla leið inn til mín.
Sennilega hafði hún ekki gert sér fylliiega
grein fyrir, að ég væri þarna, heldur hugðist
hún leggja undir sig bústaðinn og verða þar
einvaldsherra. Þarna hafði ég því heldur en
ekki eignazt keppinaut. Munurinn á okkur
var sá, að ég hafði greitt umsamda húsaleigu
fyrir sumarbústaðinn, en rottan hugðist vit-
anlega búa þar ókeypis, fjandinn sá arna! Um
dularfull áform hennar var mér að öðru leyti
ókunnugt, sem vonlegt var.
Bærileg byrjun eða hitt þó heldur!
Ég skreiddist fram úr bælinu morguninn
eftir, vansvefta og í versta skapi. Fyrsta
verk mitt var að rannsaka gólfið í svefnher-
berginu. Mér til mikillar skelfingar sá ég,
að það voru tvö grunsamleg göt á gólffjöl-
unum. Og nú verð ég að gera þá játningu,
að ég er dauðhræddur við rottur. Það fer
hrollur um mig, þegar ég heyri þær nefnd-
ar. Þú getur því nærri, lesari góður, hvernig
mér hefur verið innan brjósts þennan morg-
un!
Dagurinn leið, án þess að ég gæti einbeitt
mér að skáldskapnum, og svo kom næsta nótt.
Aftur upphófst þetta viðbjóðslega, ómúsík-
alska hljóð: Krrrrrnsj undir gólffjölunum í
svefnherberginu. Það kom fyrir ekki, þó að
ég lemdi í gólfið með stígvélunum mínum.
Rottan hélt áfram að naga án þess að láta
það á sig fá. Það var eins og hún hamaðist
samkvæmt kjörorðinu: „Út vil ek“ í nútíma-
merkingu, eins og hún væri ámóta æst 1 að'
komast út úr vistarveru sinni og tánings-
stúlka að komast út á lífið. Líklega vakti það
þó fyrst og fremst fyrir þessu kvikindi að ná
sér í æti, en ekki að hitta mig, skorpinn og
skeggjaðan rithöfundinn. Nema hún ætlaöi
að leggja mig sér til munns!
Ógeðslegar frásagnir um rottur, sem ráð-
izt höfðu á fólk og bitið það, læddust fram í
huga minn, þar sem ég lá, sveittur og and-
vaka í rúminu. Ég verð að játa, að aidrei
hafði mér fundizt ég jafn einmana og um-
komulaus. Hvort skyldi hafa betur, rottan
eða ég, ef til átaka kæmi?
EFTIR nokkrar andvökunætur var ég orð-
inn sannkallaður andlegur aumingi, kominn
í rusl, orðin ein taugahrúga, eins og sagt er
á nútíma-íslenzku. Sögunni minni miðaði
ekkert, því að ég gat ekki einbeitt mér að
henni. Á daginn gerði ég lítið annað en ganga
um gólf í stofunni og reykja hverja sigar-
ettuna eftir aðra.
Þá var það, að ég fór að skyggnast inn í
skáp, sem stóð þarna, en þorði það þó varla,
því að vel gat verið, að þar leyndist heilt
rottuhreiður. Svo var þó ekki, lof sé Guði,
en í neðstu hillunni rakst ég hins vegar á
blikkdós með áletruninni: Rottueitur!
Jæja, svo eiganda sumarbústaðarins hafði
þá grunað, að vissara væri að hafa rottueit-