Samtíðin - 01.05.1970, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
ur við höndina! Ekki virtist hann samt hafa
þurft á því að halda, því að dósin hafði ekki
verið opnuð. Ég tók hana og las notkunar-
reglurnar, sem voru prentaðar á miðann utan
á henni. Þar stóð m. a.: Þetta eitur er fljót-
virkt. Tíu mínútum eftir að rottan hefur étið
það, verður hún máttvana. Síðan drepst hún.
Fyrst í stað bauð mér svo við þessu, að ég
setti dósina aftur á sinn stað og fór út að
ganga. En nóttina eftir byrjaði rottan að
naga eins og áður, en ég gat ekki fest blund.
Og þar sem ég lá, fölur og miður mín, sá ég
ekki fram á annað en að ég yrði að neyðast
til að eitra fyrir hana.
Oft hef ég verið að velta því fyrir mér,
hvort rottuna muni hafa rennt grun i, hvað
ég hafði í bígerð þessa andvökunótt. Skyldi
hún hafa haft nokkurt hugboð um, hve
sneypulegur ég var á svipinn, þegar ég var
að bisa við að koma þessu eitraða dufti fyrir
í ostbitunum, sem ég lagði hjá báðum göt-
unum á gólffjölunum? Sannast að segja fann
ég til þvílikrar sektarmeðvitundar, að ég sár-
skammaðist mín fyrir athæfi mitt. Hvílíkur
flekkur á mannorði sauðmeinlauss skáld-
sagnahöfundar!
Ég verð varla það gamall, að þessi nótt
líði mér úr minni. Þarna lá ég í rúminu án
þess að geta fest blund. Mér fannst ég vera
orðinn samvizkulaus böðull.
Ég lagði við hlustirnar, því að nú heyrði
ég til rottunnar: Krrrrrnsj. Þögn, og aftur
heyrðist sama surgið. Síðan þagnaði það, og
ímyndunarafl mitt brá á leik. Ég sá rott-
una í anda, þar sem hún tróð sér gegnum
gatið á gólfinu, eftir að næmt þefskyn henn-
ar hafði vísað henni á ostinn. Klær hennar
læstust í ljúffengt ætið, og beittar tennurn-
ar holuðu mjúkan ostinn, en hvítt eiturduft-
ið hékk í kömpunum. Ef til vill hugsaði vesl-
ings dýrið hlýlega til mín á þessari örlaga-
stundu, minntist mín með þakklæti fyrir
þennan óvænta málsverð . . . Hræðilegt! Ég
bylti mér í rúminu og reyndi árangurslaust
að flýja á náðir svefnsins. Mínúturnar urðu
að klukkustundum og ætluðu aldrei að líða.
Ég gizka á, að hálftími hafi verið liðinn,
þegar ég heyrði í fyrsta skipti allt annað
hljóð frá rottunni en ég hafði áður heyrt.
Það líktist hlunki.
Þá settist ég upp, stjarfur af óhugnaði.
Jæja. Var skapadægur rottunnar minnar þá
loksins upp runnið? Var hún nú að byrja
að heyja dauðastríðið? Var eitrið nú að læs-
ast út í hverja taug þessa athafnasama lik-
ama?
Ég hvessti augun á götin á gólfinu, en sá
ekki votta þar fyrir neinni rottu. Hins vegar
var osturinn horfinn! En ég heyrði aftur
þennan hlunk, sem ég hafði heyrt skömmu
áður. Hann kom neðan úr undirdjúpunum.
Nú var rottan auðvitað í dauðateygjunum.
og hér húkti ég — banamaður hennar!
Ég tróð vísifingrnnum í eyrun til að heyra
ekki hljóðin. En þá virtust þau skýrast, því
að þau smugu gegnum gómana alla leið inn
í taugakerfi mitt. Og ég heyrði þau aftur og
aftur! Af hverju dó rottan ekki undir eins?
Af hverju þurfti hún að kveljast svona lengi?
Loks gat ég ekki afborið þessa tilhugsun
lengur. Ég skreiddist því á fætur, labbaði að
skápnum og tók dósina með eitrinu. Dauí von
vaknaði í brjósti mér um það, að ef til vill
mundi rottan nú ekki deyja. Ef til vill væri
hún svo hraust, að hún fengi bara magaverki
af eitrinu, eins og þegar fólk veikist af mat-
areitrun og kemst aftur til heilsu. Svo las ég
aftur það, sem stóð á miðanum utan á dós-
inni og rak þá augun í línu, sem mér hafði
áður sézt yfir. Þar stóð:
Eitrið vekur þorsta. Ef undirskál með
vatni er látin hjá því og rottan drekkur það,
drepst hún miklu fyrr en ella mundi.
Mér brá i brún. Með því að lesa það, sem
stóð á miðanum, svona flausturslega hafði ég
orðið valdur að ógurlegum kvölum vesalings
kvikindisins.
Ég þaut inn í eldhúsið, kom með vatn á
undirskál og setti hana við gatið á gólfinu.
Ég var svo miður mín af geðshræringu, að ég
hrópaði í ofboði:
„Komdu, rotta mín, og drekktu þetta! . ..
Þá deyrðu fyrr . . . Komdu og drekktu það!“
Auðvitað anzaði rottan mér engu. Ekkert
heyrðist nema þessir einkennilegu hlunkar,
sem deyfðust smám saman. Síðan varð allt
hljótt, það sem eftir var nætur. Og hvílik
þögn! Nú fannst mér hún jafnvel enn þá ó-
hugnanlegri en allt naghljóðið, sem ég hafði
orðið að hlusta á að undanförnu. Öll þessi
dauðakyrrð var eins og ásökun lífsins gegn
mér, morðingjanum. Og ekki var nú réttlæt-
inu hér í heimi fyrir að fara fremur en
endranær. Þarna átti ég, sekur morðinginn,
að fá að líta birtu komandi dags, en rottan
alsaklaus átti að deyja kvalafullum dauða,
ein og yfirgefin í svartnættinu undir gólf-
fjölum sumarbústaðarins.