Samtíðin - 01.07.1970, Side 16

12
SAMTÍÐIN
Athugið þær gaumgæfilega og segið mér svo,
hver þeirra er þessi heiðurspiltur yðar, þessi
Róbert Corot“.
Hún opnaði böggulinn, eins og henni hafði
verið sagt, og athugaði myndirnar gaumgæfi-
lega.
„En hvaða menn eru þetta?“ spurði hún
undrandi.
„Auðvitað sams konar náungar og Corot:
málverka- og gimsteinaþjófar Evrópu, menn,
sem einbeita kröftum sínum að einkasöfnum
og smærri listasöfnum“.
Hún virti andlitin nú fyrir sér, áhugasam-
ari en áður, og henni virtist ágirndin skina
út úr augum þeirra, ágimd og mannlegur
breiskleiki. — Miður sín lagði hún myndirn-
ar frá sér.
„Hann er ekki þarna“, hvíslaði hún.
„Lítið þér framan í mig, Marion!“
Lymskulegt, grátt augnaráð hans smaug
gegnum merg og bein.
„Hann er þarna ekki“, endurtók hún.
Án þess að segja fleira tók hann myndirn-
ar frá henni og læsti þær inni í peninga-
skáp sínum.
HÁLFUM mánuði seinna fór hún með hon-
um til Parísar. Þeim var víða boðið og meðal
annars á sérstaka sýningu í Raubenheimer-
safninu — „Litla Louvresafninu“ eins og það
var kallað í daglegu tali.
Forstjóri safnsins, le Mesurier, var glæsi-
legur Frakki með silfurhvítt hár, dökkar
augnabrúnir og litla rósarmerki heiðursfylk-
ingarinnar í hnappagatinu. Hann tók undir
eins vingjarnlega í handlegginn á milljónar-
anum og sagði:
„Kæri herra van Golen, komið þér með
mér. Hér er nokkuð alveg sérstakt, sem mig
langar að sýna yður“. Dökk augu hans litu
rannsakandi á Marion, áður en þau ljómuðu
af unaðslegu brosi. „Og auðvitað yður líka,
ungfrú“.
Hinir boðsgestirnir drukku kampavín og
litu á málverk, en forstjórinn vék frá þeim
og fór með van Golen og Marion inn í lítið
herbergi, þar sem þjónn var á verði. Rautt
band hélt fólki í metersfjarlægð frá olíumál-
verkunum, sem voru þarna til sýnis.
Marion skimaði forvitnilega um veggina.
Þar héngu málverk eftir nýimpressjónalistana
svonefndu: Gauguin, van Gogh. - - - Forstjór-
inn staðnæmdist fyrir framan málverk, sem
hékk á mesta viðhafnarstaðnum yfir dyrun-
um. Marion starði á það þrumu lostin.
„Þessi mynd á sér mjög merkilega sögu“,
mælti forstjórinn. „Eins og þér munið ef til
vill, herra van Golen, þá var henni stolið frá
okkur fyrir sjö árum. Fyrir einskæra tilvilj-
un endurheimtum við hana á dögunum“.
Milljónarinn horfði kæruleysislega á mynd-
ina, sem í sjö ár hafði skartað á veggnum í
svefnherbergi hans.
„Ég hef aldrei verið sérlega hrifinn af
Cézanne“, sagði hann án þess að depla auga,
„og allra sízt af olíumálverkunum hans frá
Fontainebleau".
Létt fótatak kom þeim öllum þrem til að
snúa sér við.
„Þér hafið víst aldrei hitt son minn, herra
van Golen“, mælti forstjórinn. „Róbert lang-
ar til að fylgja yndislega einkaritaranum yð-
ar um sýninguna. Ef til vill er rétt, að við
lofum unga fólkinu að spjalla saman og förum
sjálfir inn í skrifstofuna mína, þar sem við
getum skálað í einhvei-ju betra en þessu
kampavíni, sem sýningargestirnir fá“.
Róbert le Mesurier, sem fyrir einni viku
hafði heitið Róbert Corot, brosti varfæmis-
lega til Marionar.
„Ég hef orðið að draga þangað til núna að
biðja þig fyrirgefningar", sagði hann alvar-
legur á svipinn.
Hún deplaði augum til að hylja tárin. „Þú
níddist á mér og trúgirni minni“, sagði hún.
Brosið kom aftur fram í græn augu hans
„Nei, eiginlega ekki“, sagði hann, „en það
gæti vel litið þannig út!“
Hún flýtti sér að beina talinu að öðru.
„Stal van Golen virkilega þessari mynd á
sínum tima?“ spurði hún.
„Nei, en hann þekkti náungann, sem stal
henni - - bannsettur gamli refurinn sá arna!
Og þú getur reitt þig á, að hann hefur borg-
að honum vel fyrir vikið!“
Marion leit á mynd Cézanness. Henni virt-
ist litirnir þegar vera orðnir skærari,
hreinni og fegurri en áður. Hálfnauðug leit
hún af myndinni, og augu þeirra Róberts
mættust.
„Ég veit fullvel, hvað þú ert að hugsa“,
sagði hann og tók blíðlega undir handlegg-
inn á henni, ,,en ef þig langar mikið, skal
ég með ánægju hleypa vindinum úr öðru
framhjólinu á bílnum þínum, svo við get-
um byrjað kunningsskapinn á nýjan leik“.