Morgunn - 01.06.1927, Blaðsíða 72

M 0 R Gr U N N
66
formann yfir rekann, og eg treysti ykkur báðum vel, eu
Lárus er djarfari og lætur meira til sín taka, og því set eg
hann yfir rekann. Og þú mátt,“ segir hann við mig, „láta
þetta fátæka hyski hér í plássinu bera heim það sem það-
kynni aö geta borðað, en ekki stela neinu stórvægilegu. Alla.
dauða menn, sem rekur, veröur þú fyrst að bera upp í stórt
hesthús, sem er á Akri, þar á bakkanum, síðan að reiða þá
alla, á fjölum, lieim í þinghús, og einnig það dýrmætasta af
góssinu.“ Eg man, aS eftir þennan lestur leiS mér hvergi
nærri vel, en ekkert iiafði eg á móti þessu; okkur var báðum
einkar vel við Guðmund, því að hann var gæöamaSur við.
okkur.
Svo leggjum við jafnharðan á stað niður aö Akri og
sannarlega var þá enginn karlmenskubragur eða svipur ó..
inér. Enda sá Guðrún gamla það fljótt og segir-. „Mikill
fjandi er að sjá þig, Lárus, og ykkur báða, alveg eins og-
meltingu upp lir liákarli, lafhrædda og þróttlausa. Eg skal
fljótlega lækna ykkur.“ Og nú fór eg aS liugsa um pípu-
þremilinn. Nei, til allrar hamingju segir kerling: ,,Komið-
þiS strax meö mér út í hesthiisið hérna á bakkanum; þar er
þessi, sem rekinn er.“ Við hlýðum orðalaust. Og þegai*
]>angað lcemur, tekur liún seglið, sem breitt var yfir líluð. og
lætur okkur strjúka og nudda alla bera bletti á þeim dána,
og segir síðan: „Nii vona eg, að öll hræðsla sé úr vkkur,.
skræfurnar.“ ÞaS var líka orö og að sönnu um mig. Eg fann
aklrei til iiræðslu eftir þetta.
Og nú byrjuðu athafnirnar. Frá því með birtu á morgn-
ana og fram í myrkur vorum við á rekanum og alt af öðru
hvoru rak líkin upp. Altaf var rosa-vestanátt og útsynningur
og því sífelt brim,
Verst var mér við, þegar eg sá líkamina skolast í brim-
löðrinu og dragast út aftur, Þá óð eg oft undir liendur, og
einu sinni varð eg aö sleppa, því að útsogið var svo afar-
sterkt. En ])á lét eg reiði mína bitna á félögum mínum, að
hafa ekki verið nógu fljótir að hjálpa mér. Og með næstu,