Morgunn - 01.06.1933, Blaðsíða 31

M 0 R G U N N
25:«
að því leyti, sem hún hefir látið trúna á samf élag heilagra
falla í órækt, í stað þess að hlynna vel og viturlega að
þessu dýrmæta trúaratriði.
Hér þarf að verða breyting, og nýr gróður að vaxa
fram. Trúin á samfélag heilagra er jafn dýrmæt mönn-
unum enn í dag, sem hún var fyrir mörgum öldum.
Á hverjum degi kveður fjöldi manna þetta jarðneska
líf og flytur inn í heiminn óþekta fyrir handan gröf og
dauða. Enn í dag er ástin og vináttan sárum særð, þegar
hjartfólgnir vinir deyja. Og enn í dag virðist oss fram-
haldslíf og eilíf þroska- og starfsbraut eina leiðin til
þess, að lögmálum vizku og réttlætis sé fullnægt í við-
skiftum tilverunnar við hvern einstakling. Og síðast, en
eigi sízt — elskan, dýrlegasti þátturinn í sálarlífi manns-
ins, þráir samfélag, samband við þann, sem elskaður er,
enda þótt sýnilegum návistum sé slitið. Einn af mikilhæf-
ustu kennimönnum dönsku kirkjunnar, Fenger prófess-
or, minnist á það í endurminningum sínum, hve mikils
mótmælendakirkjan hefir mist við það, að burtu hefir
verið numin trúin á samfélagið við horfna vini. Hann
ritar á þessa leið:
„Fjarlægðin milli vor og framliðinna ástvina vorra
er orðin margfalt meiri en hún má vera. Allir, sem ein-
hvern ástvin hafa mist, finna til sársauka og tómleika
við samvistaslitin. Öllu sambandi er lokið, og ekkert er
lengur sameiginlegt. Þess vegna hverfa hinir framliðnu
svo fljótt úr meðvitund og minningu margra. Vér finnum
oft til þess, að þetta muni vera einskonar trygðarof frá
vorri hálfu, en vitum þó ekki, hvemig það á að vera öðru-
vísi. I eðlilegri baráttu sinni gegn ákalli heilagra manna
og sálumessum hefir kirkja vor vanrækt spurninguna um
afstöðu vora til hinna framliðnu, og með því gjört skilnað
vorn og þeirra enn sárari en þörf var á. Því að það er þó
frá öllu kristnu sjónarmiði rétt, að standa í sambandi við
hina framliðnu „gegn um Guðs-samfélagið“, þ. e. með ■
tilhjálp bænarinnar“.