Morgunn - 01.06.1933, Blaðsíða 74

68
MORGUNN
Sýnir og skygni.
Erinði flutt í S. R. F. í.
Eftir Hallgrím lónasson kennara.
Alla tíð í sög-u mannanna lítur svo út, sem búið hafi
með þeim ýmsir dulrænir og torskýrðir eiginleikar, sem
þeim voru meira eða minna óljósir og lágu einhverstað-
ar utan við venjulegt skynsvið þeirra.
En af því, að ekki hefir borið mikið á þessari yfir-
venjulegu gáfu nema hjá litlum hluta mannanna, hefir
hún löngum sætt andmælum og mótspyrnu þeirra, sem
skort hefir persónuleg kynni af þessum dularöflum og
ekki hafa vitað af þeim í eigin fari.
Mér er enn ljóst í huga smáatvik frá bernsku minni,
sem lýtur að þessum efnum.
Það var að haustlagi. Á heimili móður minnar, sem
þá var orðin ekkja, var þetta kvöld stödd gömul kona,
vel kynt og vönduð. Hún sat inni í baðstofu við prjóna,
en eg var við eitthvert dund á gólfinu. Fleiri voru ekki
inni. Þá heyri eg alt í einu gömlu konuna segja eins og
við sjálfa sig, en með titrandi skelfingarróm: „Guð
hjálpi mér! Hvað er að sjá til hans N.“*
Það sló að mér einhverjum geigvænlegum óhug og
því dýpri, sem eg skildi í engu tilefnið að upphrópun
gömlu konunnar.
Og mér sagði hún ekkert um það. Eg veit ekki, hvort
hún lét heldur nokkuð uppi um orsakir þessa við móður
mína — fyr en eftir ár. Skilningur á gildi sannana um
dularfull fyrirbrigði var þá næsta lítill — og er raunar
alt of víða enn, þann dag í dag.
* Nafninu er hér haldið leyndu af ástæðum, sem óþarft er aö
greina. H. J.