Morgunn - 01.12.1976, Síða 65

M.QRGUNN
163
ú svö’ dularíullan hátt? Ég vissi það ekki. Frá þvi ég leit út um
gluggann á Engilvíkina, hafði ég verið „í öðrum heimi“ og
þeyst margar aldir aftur í tímann með óskiljanlegum hraða.
Þegar gengið vaí úr kirkjunni, hafði ég enn eigi áttað mig,
en mér varð það fj'rst fyrir að ná tali af konu minni og spyrja
haná í einrúmi hvort ég hefði farið með tóma vitleysu undir
lokin. „Nei, en þú endurtókst setningar hvað eftir annað og
það er ekki þér líkt,“ svaraði hún. Þá sagði ég lienni í fáum
orðum' frá því sem fyrir mig hafði borið og spurði hvort hún
hefði tekið eftir því að ég yrði eitthvað undarlegur. Hún sagði
að ekkert hefði á því borið, nema þetta, að ég hefði endurtekið
nokkrar setningar hvað ofan í annað. En það var ekki nema
örstutta stund.
Hér má geta þess að ég var miður mín allan daginn fram
á kveld, kannaðist t. d. ekkert við landslagið í Ölfusi er við
ókum þar um og þekkti ekki samferðafólkið. Það var einna
likast því, að ég hefði orðið áttavilltur og væri smárn saman
að „rétta“ áttirnar.
Ég ritaði þenna fyrirburð mér til minnis þegar morgunmn
eftir, því að mér þótti hann merkilegur, enda þótt ég hefði
gleymt því, sem mér var einna sárast um, frásögninni um
sögu kirkjunnar. Hitt mundi ég Ijóst, að ég hafði verið með
fjöldá fólks, sem var að fræða mig og sýna mér myndir úr
sögu1 kirkjunnar.
Meðan á þessu stóð hafði ég verið mér þess fyllilega með-
vitandi, að fólkið, sem ég sá, hafði áður átt heima á þessum
slóðum, og jiarna kom fram, eins og fyrr er sagt, hver kyn-
slóðin eftir aðra og jrær elztu allt að 900 ára gamlar. Og jrað
Var eins og til að undirstrika að þessi skilningur væri réttur,
hvernig klæðahurður þess breyttist og varð æ forneskjulegri.
Má vera, jiótt ég muni jiað ekki, að mér hafi verið bent á að
veita þcssu athygli, ]>ví að endurminningin um þetta var öllu
öðru ljósari. Þetta ferðalag aftur í aldir tók ])ó ekki langa
stund. Með því að bera saman á minnisblöðum mínum hve
langt ég hafði lesið þessa stund inni i kirkjuimi, komst ég að
þeirri niðurstöðu að sá lestur hefði ekki verið nema svo sem