Barnablaðið - 01.12.1981, Síða 4

4
A valdí sjó-
ræníagja í Ríiva
Bráðum eru fimmtiu ár liðin, síðan María Monsen,
norskur kristniboði í Kína, var farþegi á bát, sem sjó-
ræningjar tóku og héldu í meira en þrjár vikur. Þessi
saga, sem nú birtist lesendum Barnablaðsins, er út-
dráttur úr bók, sem hún skrifaði um ferð sína til bæj-
arins Shantung. Sagan kennir okkur það, að Guð ber
umhyggju fyrir okkur, og hjálpar þeim, sem trúa á
hann.
MARÍA UNDIRBÝR FERÐALAG
María trúði á Guð, og henni fannst dásamlegt að vita
til þess, að Hann bar umhyggju fyrir henni. Dag einn
fyrir langa löngu fékk María að vita það, að fólkið í
Kína hafði ekki heyrt talað um Guð. Þá ákvað hún að
fara þangað og segja Kínverjum frá honum. Þegar
hún var búin að vera í Kína í nokkur ár, var hún orðin
nokkuð dugleg að tala málið, svo að hún skildi Kín-
verjana og þeir hana.
GUÐ TALAR.
Dag einn byrjaði einhver að tala við Maríu. En í
þetta skipti var það ekki Kínverji, heldur Guð. Fyrir
Maríu var þetta ekkert undarlegt, því að Guð talaði oft
til hennar. Hún hafði lært að skilja, hvernig Guð talar
við okkur mennina. Hann talar ekki svona eins og þú
og ég, heldur verður maður að læra að þekkja röddu
Guðs. ,,María, ég vil, að þú farir til Shantung", sagði
Guð/,,Já, þá geri ég það", hugsaði María, því að hún
var vön að hlýða, þegar Guð talaði. Hún fór niður til
skipaafgreiðslunnar til að athuga hvenær næsti bátur
færi til Shantung.
„Það fer bátur til Shantung í dag", sagði maðurinn í
afgreiðslunni.
„Eru laus káetupláss", spurði María.
„Því miður", sagði hann, „allt upptekið".
María þakkaði fyrir, fór út og talaði við Guð, því að
það var jú hann, sem hafði sagt henni að fara þessa
ferð.
STÝRIMAÐURINN.
„Guð, þú veist að mig vantar káetu, því að það er
svo þreytandi að sitja uppi á þilfari heila nótt. Getur þú
ekki hjálpað mér? Ef ég fæ káetu verð ég alveg viss
um, að það er þinn vilji, að ég fari þessa ferð".
Þegar María hafði talað við Guð, fór hún aftur til
afgreiðslunnar og spurði, hvort engin káeta væri laus.
Núna varð miðasölumaðurinn þreyttur á henni og
sagði:
„Ég er búinn að segja þér, að það er allt upppant-
að. Ertu ef til vill heyrnarsljó, það eru í mesta lagi tvær
mínútur síðan þú spurðir mig?"
Á sama augnabliki kom stýrimaðurinn gangandi
fram hjá. Hann haföi heyrt allt sem fram fór á milli
Maríu og miðasölumannsins. Hann gekk til Maríu og
sagði: „Ég er á vakt í nótt. Ef þú vilt, geturðu fengið
klefann minn, ef að þú borgar hærra gjald en hinir
farþegarnir".
MARIA FER AÐ PAKKA NIÐUR.
Auðvitað vildi María það. Þegar hún hafði borgað
það, sem upp var sett, flýtti hún sér heim og fór að
pakka niður. Hún tók föt og hluti, sem hún hélt, að
hún myndi þarfnast. En þegar hún hafði sett allt niður
og ætlaði að fara að loka töskunni, fór Guð að tala. En
í þetta skipti átti María bágt með að skilja hvað hann
átti við.
„María, taktu með þér epli, dagblöð, kex og
súkkulaði", sagði Guð.
„Hvað nú“, hugsaði María. „Ég, sem hef svo mikið
með mér, get ekki bætt öllu þessu við".
BEST AÐ HLÝÐA.
Er hún ætlaði að loka töskunni, fann hún svo vel, að
hún átti að taka þetta með sér. Hún hafði lært, að best
væri að hlýða. Þess vegna fór hún út og keypti nokkur
dagblöð. Hún ætlaði líka að kaupa epli, gekk búð úr
búð, en fann engin epli. Loksins fann hún nokkur epli
í lítilli búðarholu. Hún keypti þau öll; samtals þrjú kíló.
María var nýbúin að eiga afmæli og vinir hennar á
kristniboðsstöðinni höfðu gefið henni súkkulaði, kex
og ýmislegt annað. Hún tróð þessu öllu ofan í töskuna
sína, og gat með herkjum lokað henni. Þá var kominn
tími til að flýta sér niður í bátinn.