Barnablaðið - 01.12.1981, Blaðsíða 9

B&rrv&blaöið
bjuggu sig undir aö fara. María fór til káetu sinnar og
hugsaði um, hvað myndi gerast næst. Þá var hrópað:
„Löggan er búin að sjá okkur".
SKELFING.
Nú urðu sjóræningjarnirskelfingu lostnir. Þeirsettu
vélar bátsins af stað og ætluðu að komast út úr vík-
inni. Báturinn rásaði til hliðanna alveg stjórnlaust því
þeir voru óvanir að stýra og nú lá þeim lífið á. Þeir sáu
fram á, að þeir myndu ekki komast út úr víkinni meö
þessu áframhaldi; lögreglan myndi ná þeim áður.
,,Við yfirgefum bátinn", hrópaði „Séffinn", setjið
niður björgunarbátana. Sækið trúboðann, hún er svo
mikils virði, að við verðum að taka hana með", hróp-
aði einhver annar. „Nei, nei", öskraði sá þriðji. „Við
getum ekki tekið hana með. Hún hefurekkert borðað í
tuttugu daga, og þar af leiðir, að hún getur varla
gengið eða hlaupið. Við skiljum hana eftir". „Já en við
verðum að hafa hana með. Hugsaðu þér hversu
mikils virði hún er".
„Allt í lagi, ef þú ætlar að halda á henni, er mér
alveg sama. Hún getur ekkert hlaupið. Við skiljum
hana eftir".
Vesalings María heyrði allt, sem fram fór niður í
káetu sína. Hún var orðin dálítið forvitin um hvað
myndi gerast.
TUTTUGU FARÞEGAR.
í stað þess að taka Maríu með, ákváðu þeir að taka
tuttugu af farþegunum. Tólf þeirra voru konur. Nú sá
María frá káetunni sinni, hvernig þeir neyddu þessa
farþega niður í litlu bátana. Er þeir höfðu róið til lands,
hlupu þeir sem fætur toguðu. Farþegarnir tuttugu
urðu einnig að hlaupa hratt. María vorkenndi bæði
farþegunum og sjóræningjunum, þegar hún sá þá
hlaupa. Hún beygði kné sín og bað Guð enn einu
sinni þess, að hann myndi leysa farþegana undan
valdi sjóræningjanna sem fyrst.
KYRRIR I LESTINNI.
Skyndilega varð Maríu hugsað til hinna farþeg-
anna, sem ennþá voru í lestinni. Hún fór ofan í lestina
og fann þau þar, öll sitjandi hrædd og þögul. Þau
vissu ekki, hvað hafði gerst. Þau höfðu fundið fyrir
því, þegar báturinn lét ekki að stjórn og rak stjórn-
laust. Síðan höfðu þau heyrt mikinn hamagang á þilj-
um uppi, og núna var allt orðið rólegt að nýju. María
sagði þeim að koma upp á þiljur, því að nú væru
sjóræningjarnir farnir.
ÞINN GUÐ GETUR HJÁLPAÐ.
Nú varð mikill hamagangur meðal farþeganna.
Gleðin yfir því að vera laus við sjóræningjana var svo
mikil, að þau hoppuðu hæð sína í loft upp af fögnuði.
Síðan komu þau öll til Maríu, og einn þeirra mælti fyrir
munn þeirra allra:
„María þaó er þú, sem hefur verió skipstjóri hér á
bátnum, á meðan sjóræningjarnir voru hér við völd,
því að þú hefur fengið að ráða öllu. Og við höfum
fundið dálítið sérstakt. Við höfum beðið til vorra guða,
en þeir gátu ekki hjálpað okkur. En þinn guð er alvöru
guð. Hann er sá, sem hjálpar.
Nú fékk María gullið tækifæri til að segja þeim frá
Guði, og hvað því fylgdi mikið öryggi að trúa á hann.
Hugsið ykkur! Á meðan allir farþegarnir höfðu verið í
lestinni, hræddir og ömögulegir þá var María inni í
káetunni sinni og talaði við Guð. Og það vareiginlega
bara hún sem ekki var hrædd, af því að hún átti það,
sem hún gat treyst á. Hún vissi að Guð myndi vernda
hana og hlífa henni.
BÆNASVAR.
Lögreglan elti ræningjana og náði þeim flestum.
Sluppu farþegarnir tuttugu úr prísundinni. Þegar þeir
komu aftur til bátsins, komu þeir til Maríu og sögðu:
„María, veistu! Við báðum til þíns Guðs, og báðum
hann að leysa okkur úr prísundinni og það gerði
hann. Hann hlýtur að vera alvöru Guð, og þess vegna
viljum við núna þakka honum og nú trúum við á
hann“.
María sat í marga tíma með farþegunum til að segja
þeim, hvað Guð hafði gert mikið fyrir hana. Hún sagði
þeim, að öll gætu þau orðið börn Guðs, bara ef þau
tryðu á Jesúm. Þá myndu þau öðlast sama styrkleika ,
sem hún hafði öðlast. Þá myndu þau líka vita, að
ekkert myndi gerast, án þess að Guð verndaði þau frá
öllum hættum. Það að lenda í höndum ræningja getur
jafnvel verið mjög spennandi, ef maður hvílir í traustri
hendi Guðs.
Þýtt og endursagt
Guðný Einarsdóttir.