Barnablaðið - 01.12.1981, Blaðsíða 5

Barnablabib
Á LEIÐINNI.
Þegar báturinn lagði frá landi, fór María að spjalla
við samferðafólkiö. Hún sagði þeim frá Jesú. Þegar
kvöldaði fór hún til svefnklefans, sem hún hafði
fengið leigðan. Klefinn var óhreinn og sóðalegur og
rúmið var með mjög harðri dýnu. Hún átti bara að sofa
þar eina nótt, þannig að það var ekkert alvarlegt.
Um miðja nótt vaknaði María við leiðinleg hljóð.
Pang, pang, pang, heyrðist. ,,Hvað ætli þetta sé",
hugsaði María. ,,Þetta gætu verið byssuhljóð!" María
hljóp fram og kíkti út. Og hvað sá hún! Jú, báturinn var
fullur af sjóræningjum.
GEYMD VOPN.
Nokkrir farþeganna höfðu haft með sér vopn, sem
þeirgeymdu ítöskum sínum. Og þegarflestir um borð
voru sofnaðir, tóku ræningjarnir fram vopn sín Fyrst
fóru þeir fram í vélarrúmið og bundu vélstjórann.
Síðan var ferðinni heitið upp í brú, þar sem ráðist var
að skipstjóranum og hann líka bundinn og keflaður.
Þegar þeir voru búnir að ná áhöfnin'ni á sitt vald, fóru
þeir og vöktu farþegana, og ráku síðan alla niður
í lestina. Þeir, sem höfðu káetur, hlupu út til að
gá að, hvað væri á seyði, eins og t.d. María. En þeir,
sem höfðu ekki fengið káetur, voru þarna alveg eins
og fólk, sem er nývaknað og veit hvorki í þennan heim
né annan.
FUNDUR ER SETTUR — TIL AÐ HUGSA.
María lokaði káetudyrunum og fór að hugsa um,
hvað hún ætti að gera. Hún heyrði hvernig ræningj-
arnir öskruðu og hrópuðu, og skipuðu öllum að fara
niður í lest. Mörgum sinnum kom einhver, opnaði ká-
etudyrnar og skipaði henni að fara niður í lest. En þeir
höfðu svo mikið að gera, aö þeir tóku ekki eftir því, að
María hlýddi ekki skipunum þeirra. ,,Ef að ég fer niður
í lest, munu sjóræningjarnir koma hingað inn og taka
allt mitt dót", hugsaði María. ,,En af hverju þurfti ég
að lenda í þessu? Hver var það, sem sendi mig í þessa
ferð?
ÓVENJULEG FERÐ.
„Jú, þetta var Guð! Hann sá svo um, að ég fékk
káetu, þó svo að þær væru allar uppteknar. Nei, ég
ætla að vera kyrr hérna", hugsaði María. „Guð vildi,
að ég færi þessa ferð, og þá mun hann líka varðveita
mig. Ég trúi á hann og þarf því ekkert að óttast".
Og nú fór Guð að tala til Maríu enn einu sinni, og
hann sagði henni, að þessi ferð myndi verða óvenju-
leg.
„María, nú færð þú tækifæri á meðan á ferðinni
stendur til að segja öllum farþegunum frá mér, og að
þú átt lifandi Guð, sem hjálpar. Þú þarft ekkert að
óttast".
ÉG SKÝTÞIG.
Þegar allir farþegarnir voru farnir niður í lestina,
kom einn af sjóræningjunum gangandi framhjá káet-
unni hennar Maríu og sá, að hún var ekkert að hugsa
um að fara niður í lestina. „Hypjaðu þig niður", öskr-
aði hann til hennar. „Nei, það hef ég ekki hugsað mér
að gera", svaraði hún. Ó. hvað hann varð illur. Hann
tók byssuna sína fram og beindi henni að henni.
„Hræðistu ekki núna? Þú sérð að ég get skotið þig, ef
þú hlýðir ekki". „Þú getur ekki skotið mig", sagði
María. „Júhú. Víst get ég það. Ég hef skotið fólk fyrr á
ævinni". „Nei, ég er barn Guðs, og hann hefur sagt
mér, að enginn geti gert mér neitt, og þá getur þú ekki
skotið mig", sagði María mjög hægt. „Víst get ég gert
það, ef mér sýnist", öskraði hann. „Nei, það getur þú
ekki, því að Guð er með mér", sagði María, ennþá
hægar.
GUÐ RÆÐUR.
Nú varð maðurinn svo illur, að hann hljóp til hinna
sjóræningjanna og sagði við þá: „Hvað haldið þið!
Þarna í káetunni", sagði hann og benti, „situr kona,
sem er ekki eins og fólk er flest. Hún segir, að ég geti
ekki skotið sig". María heyrði inn í káetuna, hvað
hann sagði vinum sínum, en hún bara hló, því að hún
vissi, að það var Guð, sem réöi því, hvort að þessi
maður myndi skjóta hana eða ekki. „Þetta fer að
veröa spennandi", hugsaði María. „Hvað kemur
næst?"
Hún þurfti ekki að bíða lengi, von bráðar kom einn
sjóræninginn inn til hennar. „Ertu með klukku",
spurði hann. „Já, reyndar. Svona lítur hún út", sagði
hún og rétti klukkuna fram. Sjóræninginn tók klukk-
una og horfði lengi á hana.
KAUP KAUPS.
„Viltu gefa mér klukkuna", spurði hann. Nei, það
geri ég ekki", þetta er góð klukka, og ég fer ekki að
gefa klukkuna mína einhverjum manni, sem ég þekki
ekki", sagði María. „En ef þú gefur mér klukkuna
þína, verð ég vinur þinn", útskýrði hann. „Kærar
þakkir", sagði hún. „Ég hef ekki áhuga á að eignast
vini eins og þig". „Skilurðu ekki, að ef ég verð vinur
þinn get ég verndað þig!" „Uss , ég þarf ekki slíka
vernd, því að ég á besta verndara sem er til. Guð er
búinn aö lofa mér því, að hann ætli að vernda mig og
hjálpa", sagði María. „En get ég þá fengið að kaupa
klukkuna af þér“, spurði hann.
KLUKKAN, SEM VARí VASANUM.
„Nei, ef þú kaupir af mér klukkuna, þá borgar þú
með peningum, sem þú hefur tekið af einhverjum, og
þannig peninga vil ég ekki sjá", sagði hún. „En eigum
við þá að býtta á klukku? Hún er ekki svona falleg,
eins og þín, en gengur mjög vel", sagði hann með
vonarglampa í augunum. Nei, það var alveg öruggt,