Barnablaðið - 01.12.1981, Blaðsíða 41

Barnablaöiö
hafa nóg af öllu. Einmanakennd og dapurleiki
ásækja hann, þar sem hann ráfar um bæinn, í
von um aö geta orðið litlu skjólstæðingunum
sínum að liöi:
Skyldu þau vera foreldralaus, ætli þau séu
hættulega veik? Slíkar og þvílíkar hugsanir læó-
ast aó honum. Lúóvík er ókunnugur og í fram-
andi landi. Hann ratar ekki. en enskukunnátta
hans gerir honum kleift að sþyrjast til vegar.
Hann þarf aö fara í gegnumlýsingu. Allir, sem
koma til landsins til lengri dvalar og ráöa sig í
vinnu, veróa að ganga undir læknisskoöun.
Lúóvík hefur sterk lungu, enda hefur hann aldrei
reykt. Læknirinn eránægöur meö hann og óskar
honum góós gengis. ,,En hvaö hér eru allir al-
úölegir og hjálpsamir," hugsar ungi maöurinn.
En nú ætti honum aö vera óhætt aö hafa sam-
band við sjúkrahúsið. Líklega er best aö ganga
þangaó. Eftir dálitla leit finnur hann spítalann.
Læknirinn hlýtur aö hafa lokiö rannsókn sinni og
mun þá sjálfsagt leysa frá skjóöunni. Lúövík
nær þar tali af lækni. ,,Vió nákvæma athugun
kom í Ijós, aö þessi húösjúkdómur stafar af
næringarskorti," útskýrir læknirinn vingjarn-
lega. ,,Börnin þurfa aö hvílast og fá góöa meó-
ferö, þá munu þau ná skjótum og góöum bata.“
Þetta er huggun harmi gegn. Lífið blasir viö
meö allri sinni fjölbreytni. Lúövík ætlar aö ráða
sig í vinnu. Hann fær upplýsingar um þau störf,
sem koma til greina fyrir ólæröa útlendinga.
Honum er vísað á skrifstofu landbúnaóarins.
Síóan er hann ráöinn á sveitabýli skammt frá
Reykjavík.
Hann sækir um landvistar- og atvinnuleyfi á
lögreglustöðinni og fer síöan í bókabúö. Þar
kaupir hann sér risastóra þýsk-íslenzka oröa-
bók. Hann hraóar sér á feróaskrifstofuna og
tekur áætlunarbílinn, sem er í þann veginn aó
leggja af staö. Þaö er rok og rigning, og því
byrjar hann strax á náminu á leiöinni. Fólkið á
bænum tekur honum vel, og hann fær oft leyfi til
aö heimsækja börnin. Þau veröa aó liggja enn
um sinn á spítala og fá þar góóa hjúkrun.
23. Inn milli fjallanna
Gústi, Kalli og Gréta eru útskrifuö af sjúkra-
húsinu albata. Læknir fylgir þeim út í jeppann.
,,Nú er um aö gera aö vera dugleg að boröa og
stunda útivistir. Skiljiö þiö mig? Er þaö ekki? Og
gleymió ekki aö taka lýsi. Þakka ykkur svo fyrir
góöa viðkynningu. Þiö voruó reglulega
skemmtileg." Hann kyssir Grétu, klappar Gústa
á kollinn. en klípur Kalla í kinnina, hann er ekki
horaóur lengur.
Lúóvík og bóndinn, sem réö hann fyrir fjósa-
mann til sín, bíöa í bílnum. Börnin koma sér vel
fyrir í jeppanum. Þau eru farin aö skilja dálitla
íslensku og kalla til læknisins: ,,Bless, bless —
þakka fyrir allt.“
Þau veröa djúþt snortin af tignarsvip Esjunn-
ar. Aldrei fyrr á ævinni hafa þau séó svona há
fjöll. Þau halda, aö þaó sé aöeins spölkorn upp á
hæsta tindinn. Loftiö er svo tært, og fjöllin virö-
ast vera mikið nær en þau eru í raun og veru.
,,Þarna eru hitavatnsgeymarnir upp á Öskju-
hlíöinni." Bóndinn bendir meö annarri hendinni,
hin heldur utan um stýriö. Lúövík segir börnun-
um frá hveravatninu, sem kemur sjóðandi heitt
upp úr jörðinni.
Þetta finnst þeim stórkostlegt. Alltaf sjá þau ný
fjöll, bóndabýli, læki og fossa. Allt er svo furöu-
legt og ævintýralegt. Kalli telur hestana, sem eru
alsstaðar á beit meófram veginum. Gústi er
stórhrifinn af kindunum en langar samt líka til aö
fara á hestbak.
Lúóvík segir þeim nú frá því, aö gamall bóndi
hafi boóist til aö taka þau til sín. ,,Það er ekki
langt frá þeim bæ, þar sem ég vinn, krakkar."
,,Fáum viö aö fara í reiðtúr?" ,,Já, örugglega,
Gústi minn.“ ,,Er engin kisa þar?“ sþyr Gréta.
..Jú og kettlingar meira aö segja, svarar Lúövík."
Loks eru þau komin. ,,Ekki veit ég, hvaö viö
sáum marga fossa á leiðinni og brýrnar, maður
lifandi!“ skýtur Kalli inn í. „Þær eru nú stór-
hættulegar."
Helga, ráöskonan, stendur í dyrunum og
heilsar þeim með handabandi. Hún er búin aó
leggja á borö inni í stofu. Ilmandi pönnukökulykt
kemur úreldhúsinu. Öll fá þau sérsæti íkringum
boróið. Fjárhundarnir, Kópur og Kátur tilkynna
komu bóndans. Hann var úti á enginu. ,,Ég heiti
Ari. Hvaó heitiö þiö?“ Hann horfir athugulum
augum á börnin. Andlitið er veöurbarió. Nú
leggur hann húfuna sína á stólinn. Þá kemur
þykkt og hvítt hárió í Ijós, sem nær næstum því
nióur á heróar. Hann talar viö Lúóvík og ná-
granna sinn, hellir kaffi í bollana og fær sér
molasoþa. ,,Fáiö ykkur meiri mjólk, fyrir alla
muni, veriö nú ekki feimin. Hér eru kringlur og
kleinur, eða viljiö þió kannski svona tertusneiö?"
Börnin eru lystug og smakka á öllum tegundum.
Framhald á bls. 46