Barnablaðið - 01.12.1981, Side 7

Barnablabið
arnir. Þeir voru ekki vanir því aö banka, heldur
spörkuöu þeir í huröina, þar til aö hún opnaðist. Þetta
bank var svo létt, að það heyrðist tæpast.
Þegar María opnaöi hurðina, sá hún aö fyrir utan
stóö drengur. Þetta var sonur skipstjórans, um þaö bil
tíu ára drengur. Hann haföi líka verið í lestinni, eins og
hinir farþegarnir, en haföi komist undan, þegar sjó-
ræningjarnir voru of uppteknir til aö veita honum at-
hygli. Pabbi hans haföi sagt honum aö fara og at-
huga. hvort hún væri viö góöa heilsu Þegar hann
kom inn í káetuna, hvíslaði hann mjög hratt: ..Hvernig
líður þér María? Þú hefur ekkert borðað í tíu daga. Viö
erum óróleg út af þér. Þú verður aö boröa, því aö
annars veröuröu veik".
,,En ég hef borðað hvern einasta dag'? sagði
María. ,,Áttu kannski nóg af mat ennþá? spuröi dreng-
urinn undrandi. ,,Nei, ekki lengur" viöurkenndi María.
EGG OG BRAUÐ.
„Þetta er káeta skipstjórans. Hann sagöi mér aö
fara hingaö inn og taka egg og brauö, sem hann faldi
hér inni á geymslustaðnum sínum. Þennan mat keypti
hann fyrir velfengna peninga, þannig aö þú getur
boröaö þetta án þess aö hafa samviskubit. Ég ætla að
fara niður í eldhús og sjóöa egg handa þér. Síðan
mun ég koma á hverjum einasta degi, þegar sjóræn-
ingjarnir eru uppteknir viö eitthvað annað".
Þegar drengurinn var farinn gat María ekki annaö
en þakkað Guöi fyrir, að nú haföi hún fengið mat.
Hugsiö ykkur! Drengurinn kom einmitt á því sama
augnabliki, þegar hennar eiginn matur var búinn!
Hvorki einum degi of seint eða of snemma! Dreng-
urinn kom á hverjum degi eftir þetta og sauð egg
handa henni. Svo borðaði hún líka brauöiö, sem
stýrimaðurinn geymdi í leynihólfinu sínu.
SPENNANDI ÆVINTÝRI.
Maríu fannst næstum því spennandi aö vera svona
um borö í báti, sem búið var að ræna. Guö sá fyrir
henni á allan hátt. Hún var mest undrandi á því, aö
sjóræningjarnir komu aldrei inn í káetuna hennar til
þess aö þvinga hana til aö fara ofan í lestina, sem hinir
farþegarnir voru í. í samanburði viö þá lifði hún
lúxuslífi. I lestinni var bæði þröngt og heitt, og meö
hverjum deginum, sem leið, var andrúmsloftið niöri
verra og verra.
María vorkenndi farþegunum, sem voru lokaöir
niöri. Hún bað þess vegna Drottin aö hjálpa sér, svo
aö hún gæti hjálpað þeim. Þá hugsaði hún til manns-
ins, sem kom meö klukkuna hennar til hennar.
Manninn, sem kallaöi sig „Sjéffann". Hún gekk fram á
ganginn og kallaöi: ,,Ég vil fá aö tala viö „Séffann".
FRÍSKT LOFT.
Eftir stutta stund kom „Séffinn" og spurði, hvaö
hún vildi. ,,Hérna á bátnum var allt hreint og fínt, áöur
en þið rænduö honum", svaraði María. ,,Líttu nú í
kringum þig. Sjáöu hvaö allt er oröiö ógeöslegt og
óhreint, og finndu lyktina!" ,,Þaö verður aö þrífa
báta, eins og heimili á landi, og mér finnst. aö þú ættir
aö sjá til þess aö þaö veröi gert", sagöi María. ,,Far-
þegarnir hafa ekki fengið aö hreyfa sig síðan þeir fóru
niöur í lestina. Hvernig væri aö senda þau upp fjögur
til fimm í hóp, svo aö þau fái aó hreyfa sig og fá hreint
loft".
,,Já, já," sagöi „Séffinn", örlítiö þreyttur á þessu
nöldri. En hann sá, aö þetta var rétt. sem María sagði.
„Allt í lagi, ég mun sjá til þess aö þetta veröi gjört".
Síðan kallaði hann til nokkurra manna sinna, sem
fóru strax aö skúra og þrífa allt hátt og lágt á bátnum.
Þá loksins var komið aö farþegunum, og þeir fengu
frískt loft.
MARIA SEGIR FRÁ JESU.
Stundum var María aö hugsa um, hvernig þetta
myndi enda. Lögreglan hlaut aö vera byrjuö aö leita
aö bátnum. En af hverju fann hún þau ekki? Sjóræn-
ingjarnir höföu jú geymt bátinn í vík en lögreglan ætti
samt aö finna þau, eöa var þaö kannski erfitt. Var víkin
svona afskekkt, eöa hvað? Þegar vikurnar liöu, án
þess aö nokkuð geröist, voru sjóræningjarnir sjálfir
orönir órólegir. Þeir skildu, aö þaö var ómögulegt fyrir
þá aö vera svona lengi á bátnum án þess aö finnast
MIKILS VIRÐI.
Dag nokkurn kom einn sjóræningjanna til Maríu og
sagöi: „Á morgun ætlum viö aö fara héöan. Viö höfum
hugsað okkur aö taka þig meö okkur, því aö þú er
mikils virði, og við fáum örugglega mikla peninga fyrir
Þig“-
„Já, það er alveg satt. Ég er mikils viröi", svaraöi
hún. „því aö ég er barn Guös". „Guð setur sérstakt
verö á alla menn. en enn meira verð á þá, sem hlýöa
Honum. Þaö er Hann, sem varðveitir mig á hverjum