Barnablaðið - 01.08.1982, Blaðsíða 20

Faöirinrv
vissi hvab var
iyrir bestu
Dr. Arnot var einn af þekktustu kennimönnum
Skotlands. Móðirhansdó þegarhann varaðeins
þriggja vikna gamall. Arnot-fjölskyldan var stór
og ég geri ráð fyrir, að hún hafi saknað um-
hyggju og kærleika móðurinnar. Börnunum
fannst að faðir þeirra væri mjög strangur og ætti
aragrúa af reglum, boðum og bönnum. Ein
reglan var sú, aö börnin ættu aldrei að klifra í
trjám.
Þegar nágrannarnir komust að því, að Arnot-
börnin fengu ekki að klifra upp í tré, fóru þeir að
útlista fyrir þeim þá dásamlegu hluti sem þeir
sæju úr trjátoppunum. Já, segöu tólf ára strák
að hann megi ekki klifra í tré og hann mun fara
upp í hið sama tré með einhverjum ráöum. Og
þannig gekk það, að Arnotbörnin nauðuðu öll-
um stundum íföður sínum að leyfa þeim að klifra
upp í tréó. En gamli herramaðurinn svaraði:
,,Nei".
Dag einn var hann niðursokkinn við lestur í
dagblaðinu sínu. Þá sögðu drengirnir sín á milli:
„Pabbi er að lesa í blaðinu sínu. Við skulum fara
út á lóðina og klifra upp í tré“. Einn þessara litlu
snáða stóð uppi á grindverkinu á vakt, svo að
faðir þeirra kæmi þeim ekki í opna skjöldu. Þeg-
ar bróðir hans var kominn upp á fyrstu greinina,
kallaði hann: „Hvað sérðu?"
„Nú, ég sé svo sem ekkert".
„Farðu þá hærra upp. Þú ert bara ekki kominn
nógu hátt“. Og hærra var farið og aftur spurði
yngri drengurinn: „Jæja, hvað sérðu nú?“ „Ég
kem ekki auga á neitt“, var svarið.
„Þú ert ekki ennþá kominn nægilega hátt.
Klifraðu hærra". Og drengurinn klifraði eins hátt
og hann komst, — en hann rann til, féll til jarðar
og fótbraut sig. Villi sagði að hann hefði reynt að
koma honum inn í húsið, en ekki getað það.
Hann varð að fara til föður síns og segja hon-
um alla söguna! Hann sagði, að hann hefði verið
logandi hræddur og ekki vitað sitt rjúkandi ráð.
Hann taldi víst að faðir sinn yrði bálreiður. En
faðir hans kastaði bara blaðinu frá sér og hélt út