Barnablaðið - 01.12.1992, Blaðsíða 26

26 BARNABLAÐIÐ
*
A sinkrahnsi
Allir krakkar þurfa aö leika sér.
Líka viö, krakkarnir á Land-
spítalanum. Viö nennum ekki bara
aö liggjaaðgerðarlaus í rúmunum
okkarallandaginn. Viö viljum hafa
nóg aö gera til þess aö láta tímann
líða hratt. Svo batnar okkur líka
fyrr, ef okkur leiðist ekki. Á sumum
sjúkrahúsum hefur verið búin til
leikstofafyrirkrakkana. Þargetum
við leikið okkur eöa spjallaö
saman. Verst er aö leikstofan hér
er alltof lítil. Þegar viö erum mörg
inni á leikstofunni erum viö fyrir
hvert ööru. Svo eru sumir krakkar
í hjólastólum og aörir í kerrum og
vögnum. Þegar kominn er einn
hjólastóll og einn vagn inn á
leikstofuna, er nú ekki mikið pláss
eftir fyrir hina. Sum okkar mega
ekki fara fram úr
rúmunum sínum.
Það getur stundum
veriö svolítið erfitt.
Þiö getiö rétt ímynd-
aöykkurhvernigþaö
er aö þurfa aö liggja
allan daginn og alla
nóttina í rúminu,
kannski í marga
daga. En sem betur
fer eru hjól á rúm-
unum okkar, þannig
aö pabbi og mamma
eöa hjúkrunarkon-
urnargeta keyrtokkur
á leikstofuna. Inni á
leikstofunni er fullt af
leikföngum, en því
miöur komast rúmin
okkar ekki þangaö
inn. Leikstofan er
svo lítil. Viö verðum
því aö leika okkur
frammi á gangi.
Stundum eru margir
krakkar rúmfastir á
deildinni. Þá mynda
rúmin langa röö á
ganginum fyrirframan
leikstofuna. Þetta
minnirábílastæði. Við
höfum þrjár fóstrur og
einn listþjálfa. Fóstr-
urnar koma til okkar
sem erum í rúmunum
og lána okkur dót. Svo
leika þær viö okkur.
Sum okkar mega
ekki einu sinni fara út
úr herbergjunum
sínum. Þaö heitir aö
veraíeinangrun. Efviö
erum í einangrun,
Hjartað í henni Lottu
Beinin í henni Lottu