19. júní - 19.06.1960, Blaðsíða 26

Ænei, það er skemmtilegra að hafa axlabönd,
það hafa allir nema smákrakkar.
Smákrakkar eru yíst ekki merkisfólk fyrir mann
á þínum aldri. Hvað ertu annars gamall, Þor-
leifur?
Sjö ára, síðan á afmælinu.
Það er gaman að vera sjö ára.
Varst þú einhvem tíma sjö ára?
Ojá, en það er langt síðan.
Varstu þá stelpa?
Já, það var ég.
Hefurðu aldrei verið strákur?
Nei, en ég hefði heldur viljað það, strákarnir
fá að gera svo margt, sem við megum ekki.
En heldurðu ekki, að það sé gaman að vera
engill?
Það er svo langt, síðan ég hefi hugsað um það,
en þegar ég var á þínum aldri, átti ég gamla
frænku, sem sagði, að við værum englar, áður en
við fæddumst, og yrðum það aftur, ef við dæjum
ung.
Ég man ekkert eftir, þegar ég var engill, sagði
drengurinn, en ég átti bróður, sem er orðinn að
engli. Það var eins og ský liði yfir andlit hans,
þegar hann minntist á bróður sinn.
Ég gleymdi því líka afar fljótt, hvernig er að
vera engill, sagði ég, en nú skal ég segja þér sögu:
Einu sinni, þegar ég var smákrakki, sat ég úti á
tröppum, og sólin skein. Þá sagði ég allt í einu
upp úr þurm:
Vildi ég hefði aldrei orðið manneskja.
Af hverju talarðu svona, hróið mitt, sagði þá
gamla frænkan mín. Sé ekki, að það væsi neitt
um þig.
Af því að þá væri ég engill ennþá, sagði ég og
þóttist hafa svarað af mikilli vizku. En þá hló
allt fólkið, sem var úti á hlaði, stóru krakkarnir,
kaupafólkið og bamfóstmraar, og það hló svo
mikið að mér, að mér fannst hláturinn fylla allan
heiminn, og ég er ekki viss um, að það sé hætt
að hlæja ennþá.
Það er líka stundum hlegið að mér, sagði dreng-
urinn, en ekki alveg svona mikið, samt þykir mér
það vont.
Þorleifur var nú setztur á barðið hjá mér. And-
lit hans bar við vatnið, og hann lét hvítar brýnn-
ar detta á þann hátt, sem honum einum er lagið.
Hann var auðsjáanlega að taka mikilvæga ákvörð-
un. Ég held, að það hafi verið þessi sameiginlega
reynsla okkar af hlátrinum, sem sannfærði hann
um það, að við værum í sama báti og óhætt að
trúa mér fyrir því, sem honum lægi á hjarta. Eftir
stundarkorn leit hann upp aftur og sagði lágt:
Ég átti bara einn bróður, þennan, sem dó.
Sérðu mikið eftir hróður þínum? spurði ég.
Jaá, afar mikið. Og eftir andartaksþögn: Hann
var svo góður við hana mömmu.
Ertu það ekki lika?
Jú, en ekki eins. Éld engum finnist ég eins góð-
ur og hann.
Og nú lét hann aftur hvítu brýnnar detta nið-
ur fyrir augun.
Þorleifur, Þor-leif-ur.
Rauðhærða stúlkan stóð á dyrahellu sumarhúss-
ins og kallaði á bróður sinn. Hún var ófríð, en
íturvaxin og hafði fallega, sterka rödd. Alltof full-
orðin alvaran straukst af sjö ára andliti drengsins,
er hann heyrði systur sína kalla, en það fékk strax
aftur sinn þunga svip.
Systir mín þarf vist að senda mig eitthvað. Þeg-
ar þú kemur að drekka kaffið hjá okkur, þá skaltu
ganga þennan litla slóða, svo það sé víst, að þú
ratir.
Hann ætlaði ekki að bregðast því trausti, sem
honum var sýnt. Ég tók leiðsögn hans fegins hendi,
þótt leiðin væri ekki lengri en það, að innan tveggja
mínútna var rauði kollurinn hans horfinn inn í
sumarhúsið.
Eftir andartak var hann aftur kominn út á
vatnsbakkann með brauðið sitt í hendinni.
Þú átt að koma inn og fá kaffi hjá stelpunum,
en ekki vera mjög lengi, því þær ætla út á vatn
með mér á eftir.
Með það sama var hann þotinn ofan á veg að
taka á móti pabba sínum, sem var að koma veg-
inn þeirra í hrauninu.
Eftir kaffið var enginn til þess að leggja mér
lífsreglur og segja mér til vegar. Ég týndist því
óðara út í skóginn, flýtti mér úr nælonsokkum og
gervislönguskóm og gekk berfætt. Berfætt á röku
grasi undir trjám.
Þó ekki væri annað en að finna svalt og rakt
grasið við fætur sér. Hvernig gat ég fengið það
af mér að láta líða svo mörg ár að stíga ekki fæti
í þetta raka mosaflauel. Hér eru b'ka ótal gamlir
kunningjar, sem heilsa manni með ilmi og litum
við hvert fótmál og láta sem þeir viti ekki af því,
hve langt er orðið síðan seinast. Blágresi, mjaðar-
jurt, vallhumall, nei, það endist ekki dagurinn að
24
19. JÚNÍ