19. júní - 19.06.1960, Blaðsíða 27

telja, hér er sagt, að vaxi öll grös, sem fyrirfinn-
ast á íslandi, og ég vil gjarnan trua því.
En sem ég hafði komizt alla leið uppað álf-
hamrinum góða berum fótum yfir urðir og hrís
og heitar klappir og séð, að þar voru engar dyr,
þá heyrðist mannamál frá húsinu og þessi einstaki
hlátur, því nú var frændi kominn þar aftur og
kaupmaðurinn úr Nesinu.
Nú var kallað á mig og ég flýtti mér eins og
hægt er á berum fótum heim að þúfunni, sem
geymdi sokka mína og skó. Eftir fimmtán mín-
útur verður áætlunarbíllinn, sem ég á að fara
með til baka, við hraunslóðann hans Þorleifs litla.
Ég kvaddi frænda og systurnar og sá um leið
með hálfu auga, hvar birkilimið bærðist á einum
stað og rauðhærður álfur skauzt út á litla troðn-
inginn, sem liggur að vatninu. Systurnar vildu
kalla á strákinn, svo ég gæti kvatt hann, en ég
bað þær að gera það ekki og hraðaði mér af stað.
Það er leiðinlegt að kveðja þá, sem manni er far-
ið að þykja vænt um.
Og eiginlega ætti þetta ekki að vera lengra. Þeg-
ar ég gekk suður grámosaþemburnar ásamt kaup-
manninum úr Nesinu, barst mér að eyrum hressi-
legt áraglam utan frá vatninu norðan við hæðina.
Framundan átti ég aðeins venjulegt sunnudags-
kvöld, á heimleið til að komast í vinnuna að
morgni.
Og þó átti þetta sunnudagskvöld sitt sérstæða
svipmót, dulrætt og óvelkomið, að hálfu í ætt við
skýjabakkann, sem hlóðst upp í vestrinu i rign-
ingu handa morgundeginum, sem við ókum nú
í áttina til. Stækkuð skuggamynd af andliti dags-
ins. Óþægilegt hugboð gerir sig heimakomið og
verður ekki um þokað, þótt reynt sé að gera því
skiljanlegt, að það sé ómerkilegt og hafi ekkert
þarna að gera. Það dregur sig máski í hlé öðru
hvoru, eða hægt að láta sem það sé ekki lengur.
En sannaðu til, það á eftir að skjóta upp kollinum
aftur og aftur, hvenær sem það fær atvikin í lið
með sér, og takist því að ná sambandi við veru-
leikann, er þér ekki undankomu auðið.
Þegar ég kom í Nesið, var liðið fast að brottfar-
artíma skipsins. Ég hraðaði mér heirn að húsi
frænda mins og ætlaði að kveðja konuna hans.
Ég fékk það undarlega svar, að hún væri uppi í
kirkjugarði.
Kirkjugarði? hváði ég með nokkurri undrun.
Já, hún er þar svo oft núorðið, anzaði konan,
sem varð fyrir svörum.
Það hafði dregið fyrir sólina, og útsuðrið and-
aði úrsvalt móti mér, þegar ég gekk mig til skips.
Hvernig á lítill rauðhærður, hvítbrýndur skóg-
arálfur að geta skilið það, að mamma sitji uppi í
kirkjugarði, meðan hún á hann eftir?
Og nú hljómuðu aftur í eyrum mér orð hans við
vatnið í dag: Éld engum finnist ég eins góður og
hann bróðir minn, sem dó.
Halldóra B. Björnsson.
Siökur.
HeiSin bindur bjartan fald,
breytir tinda línum.
Hún er yndi og uppáhald
í öllum myndum sínum.
Þar var kátt á kvöldin stundum,
krakkar sáttir runnu um hliS,
fratn á nátt viS úti undum,
er viS máittum sóa tíS.
Ég á yndi, ást og ró.
er mig binda heima.
Ekki myndi ég óska þó
öllum syndum gleyma.
SigríSur Beinteinsdóttir.
ÞelkeraldiS þarna var
þrifiS undir litinn.
örbirgSin er alls staSar
og ævinlega skitin.
Helga Erlingsdóttir,
Dúðu.
LifdS hef ég langa œvi laus viS hroka,
í lítinn skaufa látin moka,
loftaSi aldrei stórum poka.
Kristín Bcnjamínsdóttir, Haukatungn
(f. 1862).
19. JÐNl
25