19. júní - 19.06.1960, Blaðsíða 24

HÁLFUR ANNAR DAGUR
Það var miðsumars, heyannir byrjaðar í sveit-
um, en útþrá og eirðarleysi á skrifstofum. Laugar-
dagsmorgunn, og ég hafði ekki gert áætlun um,
hvemig verja skyldi helginni, þegar vinkona mín
hringdi og spurði, hvort ég vildi koma upp í Nes
með henni. Það var afráðið á stundinni.
Á bryggjunni stóð Þorleifur frændi og kona
hans og svo auðvitað flestallt hitt fólkið í Nesinu
líka. Það er alltaf venja, þegar skipið kemur eða
fer, og það er fallegur siður, sem setur sinn svip
á þetta litla sjávarpláss. Ég hafði átt þarna heima
fyrir nokkrum árum, og nú rifjaðist það upp fyr-
ir mér, hve skipkoman er þar alltaf merkilegur
viðburður, jafnvel þó skipið komi stundum dag-
lega, þá koma flestir bæjarbúar niður á bryggju
að fagna því.
Þorleifur frændi er farinn að grána i vöngum
og hefur fitnað, en hann hlær jafnskemmtilega
og áður. Hlátur hans er nefnilega eitt af því, sem
setur svip á þennan bæ og gleymist ógjarnan
þeim, sem heyrt hafa. Kona hans tók mér alúð-
lega, en mér virtist hún enn alvörugefnari en hún
hafði verið. Það var alltaf einhver helgiblær yfir
þessari konu og hafði heldur aukizt með árunum.
Frændi átti erindi upp að Vatni. Hann átti þar
lítinn sumarbústað, og dætur hans þrjár voru þar
um helgina. Ásamt okkur voru í jeppanum kaup-
maður úr Nesinu og sonur frænda míns, ungur
drengur, sem ég hafði aldrei séð fyrr, með rjótt
andlit, freknótt, hvítbrýndur og rauðhærður, sat
þögull alla leiðina. Hann hét líka Þorleifur.
Eftir klukkutíma akstur námum við staðar við
næstum ósýnilegan slóða, sem lá út í hraunið.
Þorleifur frændi sagði, að hér væri bezt fyrir
okkur Þorleif litla að fara út úr bílnum og ganga
upp að kofanum, við sæjum hann þarna í skógar-
hlíðinni fyrir handan. Sjálfur ætlaði hann með
kaupmanninum að veitingaskálunum, sem voru
nokkru innar í skóginum.
Þú sérð um, að hún frænka þín týnist ekki,
hún er ókunnug hér, sagði hann við drenginn.
Þegar ég steig út á gráan hraunmosann í fylgd
þessa þögla drengs, setti snöggvast að mér óyndi.
En ég þekkti frænda of vel, til þess að ég færi að
hafa á móti þessu, þótt ég byggist við, að það yrði
lítil skemmtun að eyða þarna tveim tímum með
þessum ókunna dreng. Og systurnar, þær hljóta að
vera búnar að gleyma mér, ég hefi ekki séð þær
mörg ár. Þá voru þær börn.
Við gengum hægt eftir götuslóðanum, sem var
ruddur þvert yfir hraunið, hann á undan sem
hinn vísi og reyndi ferðamaður, ég á eftir, ókunn-
ug varasamri leið.
Þetta er vegurinn okkar pabba, sagði Þorleifur,
ég hjálpaði honum að búa hann til.
Þetta var nýruddur vegslóði í hrauninu, þakinn
lausum mosa og nógu greiðfær til að keyra eftir
honum jeppa, en varla fær öðrum bilum.
Og sjáðu, þarna er lítil hrísla, sem vex út á
veginn okkar. Við ætlum að lofa henni að vera
þar.
Þarna sé ég þið hafið svo fallega tjörn fyrir
neðan brekkuna, sagði ég, og var skyndilega horf-
ið allt óyndi.
Já, þangað sækjum við vatnið núna, því áin
okkar er orðin tóm, en stundum fyllist áin alveg
af vatni.
Þessu trúi ég, ég þekkti einu sinni svona
skrítna á.
Við skulum samt koma yfir á brúnni okkar,
sagði Þorleifur, það er meira gaman, þó það sé
ekkert í ánni núna. Við skulum hugsa okkur, að
það sé mikið vatni í henni, og vera hrædd við að
detta ofan í.
Ég veit ekki, hvort ég þori, sagði ég og leit niður
í galtóma ána.
Það er alveg óhætt, sagði hann rólegri röddu
og lét hvítar brýnnar síga.
Svo rétti hann mér höndina sína, stóra og heita,
19. JÍJNl
22