19. júní - 19.06.1977, Qupperneq 28

Að bíða eða taka
„Eg vil ráðleggja konum að sitja ekki aðgerðarlausar“
vel til kvenna. Sú hegðun og þær
hneigðir, sem upphefja hann,
niðurlægja hana.
En við verðum sjálfar að kveða
upp úr með, að þessi hugsunar-
háttur er rangur og þora að lifa
lífinu lifandi, einnig kynferðis-
lega. Við verðum sjálfar
„safaríkari“ og um leið tilveran í
kringum okkur, ef við rækjum
þennan þátt engu siður en aðra.
Margir karlmenn vanrækja
likamlega umhirðu sína og við-
halda ekki likamshreysti sinni.
Mörg kona bitur á jaxlinn, en
lætur sig e. t. v. hafa það þegar
maki hennar nálgast hana
óklipptur, ókembdur og óþveginn
— slappur á líkama og sál, lyktar
leiðinlega og er í lunta. Hennar
mótleikur verður oft sá að svara í
sömu mynt og uppskeran eftir
því, ánægjusnautt og innihalds-
snautt samlif Bæði gera sömu
skyssuna — nýta ekki þann hvata
að hamingjuríku lífi, sem báðum
er gefinn í vöggugjöf.
Hvenær karlar eru bestir —
þegar þeir eru saddir, örlítið hýr-
ir, heitir og nýbaðaðir. Hver
kona, sem náð hefur fullum
líkams- og sálarþroska [aarf fleiri
en einn slíkan.
LlTILSVIRÐING?
Prestskosningar voru á næsta
leyti í byggðarlaginu og meðal
frambjóðenda var eini presturinn
hér á landi úr röðum kvenna.
Einn sóknarmanna við fráfar-
andi kennivald: „Það er eftir-
sóknarvert að fá þessa konu til
starfa hér í sókninni, hún er bæði
vel menntuð og hefur getið sér
gott orð sem prestur.“
Kennivaldið: „Er mér hér og
nú borið það á brýn að ég hafi
verið að vinna kvennmannsstörf
undanfarna áratugi?“
26
Sú persónulega reynsla, sem
mest hefur vakið mig til umhugs-
unar um ástarsambönd yfirleitt,
var þegar ég tók mig til í fyrsta
sinn á ævinni og „náði í“ karl-
mann, sem ég hafði ágirnd á, án
þess að bíða þess, að honum
þóknaðist að virða mig viðlits.
Ekki það að ég skyldi ná í
hann, heldur hver viðbrögð karl-
manns eru við þess háttar kynn-
um.
Ég hafði hreint engan áhuga á
fjárhagslegri stöðu viðkomandi,
né lét mig yfirleitt varða hans
einkalíf, utan þess er að mér sjálfri
sneri. Likamleg fegurð og heill-
andi bros var það sem hafði
dregið mig að honum og ekkert
annað.
Þetta var [Dáttur í snarbreyttu
viðhorfi mínu (sem vel upp-
alinnar ungrar konu) til kyn-
ferðismála.
Ég hafði lifað hreint frábæri-
lega viðurkenndu lífi á jDeirra
tima mælikvarða. Ég trúlofaðist
rétt tuttugu ára, gömlum skóla-
félaga minum, miklum ágætis-
manni. Það var þegar við áttum
strákinn okkar, sem nú er að
verða sextán ára, sem gamanið
fór að grána. Barnsföður mínum
hreinlega ofbauð sú ábyrgð sem
ástandið bauð upp á og joykist ég
vita með vissu í dag að |)að hafi
verið orsökin fyrir því að við fjar-
lægðumst hvort annað og slitum
samvistum tæpum tveim árum
seinna. Um leið og mér fannst ég
hafa verið svikin, áttaði ég mig á
því, að ekki dugði að stóla á karl-
menn sér til framfæris og dreif
mig meðal annars í að koma okk-
ur mæðginunum upp húsnæði.
Þetta tókst vonum framar, enda
hafði ég staðgóða menntun sem
veitti nokkuð vel launaða vinnu.
(Ég hafði ekki hugsað út í jjað
meðan ég var enn í skóla, hve
mikilvæg menntunin átti eftir að
verða mér).
Ég var lítið í skemmtanalífinu
næstu árin, þar sem fjárhagurinn
var j^röngur og barnið lítið. En
verðbólgan át skuldirnar og
barnið óx úr grasi og fyrr en varði
var ég tiltölulega frí og frjáls á ný,
íbúðareigandi og meira að segja á
gangfærum bíl.
Nú fór ég aðeins að gjægjast
inn á skemmtistaðina aftur, hitti
gamla kunningja og eignaðist
nýja. Viðhorf og hegðun milli
kynja hafði litið breyst frá Jdví
sem verið hafði.
Fyrst í stað áttaði ég mig ekki á
Joví hvað það var sem ekki var í
lagi lengur, en svo rann upp fyrir
mér ljós — |:>að var mín eigin
staða gagnvart hinu kyninu sem
var breytt.
Ég hafði |Droskast heilmikið á
[Dessum fimm árum, var orðin
fjárhagslega sjálfstæð og óháð.
Frelsið, sem ég hafði nú endur-
heimt, veitti ég ekki mikla
ánægju framan af. I meira en tvö
ár var ég þátttakendi í gömu
„rútínunni“, beið með öndina í
hálsinum eftir að jDeim karl-
mönnum, sem mér leist á í jtað
skiptið, þóknaðist að líta á mig —
og vera þá jafnvel, ef annað
bauðst ekki, með þessum eina
góða, gamla, sem við þekkjum
flestar og notum í hallæri, en er-
um löngu búnar að fá leið á.
Smám saman gerði ég mér grein
fyrir þessum óeðlilega stöðumun
kynjanna. Hvers vegna átti ég að
bíða eftir frumkvæði stráksins,
við vorum jú á höttunum eftir
nákvæmlega því sama.
Eg ætla ekki að lýsa (dví ltve
hörö baráttan var við uppeldiö og
fordómana, tímanum sem jtað
tók að sannfæra sjálfa mig, en
jtað hlaut að takast.
í dag finnst mér joetta sálarstríð