19. júní - 19.06.1977, Síða 29

næstum hlægilegt, því viðbrögö
karlmanna eru í reynd nákvæm-
lega eins og kvenna, þegar
dæminu hefur verið snúið við.
Þeir verða alveg eins óöruggir um
okkur, reyna að slá eign sinni á
mann, verða sér úti um ástar-
játningu hjá manni o. s. frv. Og
þeir virðast ekki síður áfjáðir í að
gifta sig og sagt er að við konum
séum.
Ég vil ráðleggja konum að sitja
ekki aðgerðarlausar og biða þess
að Pétur eða Páll bjóði þeim upp
á að lifa lífinu, heldur taka frum-
kvæðið í sínar hendur.
Lauslátar konur eru ekki
til. Það er hjátrú. Aftur á
móti eru bæði til kvenmenn,
sem sofa þrjátíu sinnum hjá
einum karlmanni, og kven-
menn, sem sofa einu sinni hjá
>rjátíu karlmönnum.
Atómstöðin,
H. K. Laxness
Rósir og vín
„Kynhvötin minnkar ekki með árunum — hún vex“
í þropinu heima voru margir
unglingar á svipuðum aldri og ég.
Það snérist náttúrlega allt meira
og minna um stráka hjá okkur
stelpunum og þeir hafa líklega
ekki hugsað minna um stelpur,
enda býst ég við, að við höfum
verið sérlega eðlilegir unglingar.
En Joeir höfðu annarra hags-
muna að gæta en við. Fyrir þá
valt mest á því að geta fengið að
sofa hjá sem flestum stelpum og
hæla sér svo af því á eftir. Hins-
vegar var gert grin að þeim stelp-
um, sem fréttist, að hefðu háttað
hjá strákum og þær var litið niður
á.
Strákarnir voru joannig upp-
teknir við að reyna að fá stelpur
til viö sig, og þær að vinna bug á
eigin löngun, svo að þær féllu
ekki í áliti í samfélaginu.
Er jaað ekki hámark tví-
skinnungsháttarins, að það fram-
feröi, sem þeir mikluðu sig af
niöurlægöi okkur, en joó gátu þeir
auðvitað ekki hrósaö sér af neinu
nema einhver stelpan væri með í
spilinu?
Stelpurnar skiptust nokkuð í
tvo hópa. Annars vegar þær, sem
ætluðu sér að læra til einhvers
ákveðins starfs og voru
metnaðargjarnar. Hins vegar
þær, sem sáu framtíðina fyrst og
fremst í hjónabandi og hús-
móðurhlutverki. Stelpur í þeim
hópi voru ekki svo mjög hræddar
við kynlíf, þær jióttust oft
,,negla“ stráka og krækja í þá með
því að sofa hjá þeim og jafnvel
verða ófrískar.
I fyrrnefnda hópnum voru
stelpurnar aftur á móti hræddari
við, að barneignir stöðvuðu nám
þeirra og þær sáu hjónabandið
ekki fyrir sér sem algilda lífsaf-
komuvon. Þær metnaðargjörnu
jjoldu illa tilhugsunina um Jjann
álitshnekki, sem j)ær mundu bíða
við óskilgetið afkvænti.
Ég var ein j)eirra, sem ekki
mátti til þess hugsa að standa
uppi með barnunga, enda hafði
ég ekki heldur sterka fjölskyldu-
aðstoð og ég vildi læra. Það tók
samt mjög á taugarnar að halda
aftur af sér, j)ví ég var alltaf öðru
hverju yfir mig ástfangin. En j)að
jíýddi ekki annað en setja ákveöin
mörk. Auk j)ess sagði skynsemin
mér, að ég væri fljót aö skipta um
skoöun i ástarmálunum og betra
aö taka enga áhættu.
Svo, jíegar ég var búin að bæla
jjannig niður eðlilegar hneigðir
minar í 8 — 10 ár, j)á gifti ég mig.
En j)á þurfti ég að fara að leysa
kynhvöt mína úr fjötrum. Það
gerist engin bylting við hjú-
skaparsáttmála, þegar innræting
þess, að kynlíf sé niðurlægjandi
fyrir stúlkur hefur verið stöðug og
markviss alla ævi. Eg var lika
búin að lesa djarfar bækur með
æðislegum lýsingum á þeirri
óvitasælu, sem fullnæging veitti
konum. Eg beit eftir að hlið
Paradísar lykjust upp fyrir mér,
en þegar ekkert slíkt gerðist
læddist að mér grunur um, að ég
væri eitthvað óeðlileg og það
gerði mig ennjná óöruggari. Að
ræða þetta við eiginmanninn
flaug mér ekki í hug, til þess var
ég alltof feimin við kynferðismál
og var líka hrædd um, að hann
kæmist að því, að eitthvað væri
athugavert við mig. Til þess að
hann grunaði ekkert, lét ég eins
og ég nyti samfaranna og gerði
mér upp ánægju, eftir því sem ég
las í bókum, að konur brygðust
við.
Fyrst fundust mér þetta svik og
við allt bættist sektartilfinning.
Ég náði mér í allt lestrarefni, sem
ég gat til að reyna að finna út
hvað ég gerði rangt og ég var
ákveðin i að reyna að bæta úr því.
Ég las einhvers staðar, að heilinn
stjórnaði fullnægingunni og til
þess að ná henni fullkomlega
þyxfti bæði þjálfun og æfingu.
Hún kæmi alls ekki alltaf af sjálfu
sér.
Samlífið er uppbygging
spennu, og fullnægingin er af-
hleðsla þegar hápunkti er náð.
Með tímanum vandist ég því,
að kynlíf væri eðlilegt og fallegt,
en ekki ósiðlegt, eins og ósjálfrátt
hafði síast inn i huga minn, og
eftir 5 ára hjónaband fór ég loks
að hafa raunverulega ánægju af
samförum. Karlmenn eru líka
nokkurn tíma að læra að draga
fullnægingu sína á langinn og
bíða eftir konunni ef hún er ekki
tilbúin.
Kynlíf er mikilvægur þáttur í
lífi okkar allra og hann verður að
rækja. í mínum augum er það
27