19. júní - 19.06.1977, Qupperneq 30

heilagt og dásamlegt. Mér væri
ómögulegt að vera með manni,
sem ég þekkti varla og sem
höfðaði ekki til mín á einhvern
hátt. Ég felli mig ekki við að fara
á dansleik og „pikka upp“ ein-
hvern og einhvern.
Eins og ég sagði áðan er kyn-
lífið uppbygging spennu, þ. e.
hleðsla, og kynningin er upp-
hafið. Það þýðir ekki að byrja
uppbygginguna í rúminu. Ef hún
afhleðst áður en hámarki er náð,
verður allt að flatneskju.
Samlíf hjóna er oft vana-
bundið og spenninginn vantar.
Oftar er það konan, sem gerir til-
raun til að byggja upp áhuga.
Hún beitir kertaljósum og ilm-
vatnsangan til að vekja áhuga
hans. Ef hann er áhugasamari, þá
ætlast hann bara til þess, að hún
sé tilbúin líka, en gerir sjaldan
mikið til að ganga í augun á
henni. Karlmenn eru oft hirðu-
lausir um útlit sitt og likama.
Ég hugsa, að fæstir eiginmenn
geri sér grein fyrir því, hvað
margar eiginkonur halda fram-
hjá. Þeir leika margir lausum
hala opinberlega, en á meðan eru
þær í friði með vini sína í leyni.
Þeir halda alltaf, að „konan mín“
hagi sér ekki þannig. En þeir eiga
sök á þessu, þar sem þeir eru oft
tillitslausir í hjónabandinu og
taka allt sem sjálfsagðan hlut frá
konunni, bæði kynlífið og störfin
á heimilinu. Ástkonum sínum
færa þeir rósir og vin, en þeir
gleyma því, að margir girnast
þeirra eigin konur og rósirnar
þeirra og viniö koma annars
staðar frá.
Kynhvötin minnkar ekki með
árunum — hún vex. Konan
verður sjálfstæðari og um leiö veit
hún, að hún verður ekki tilfinn-
ingalega háð þeim, sem hún hef-
ur mök við.
Konur um sextugt segja mér,
að þær hafi aldrei haft meiri
kynhvöt en þá, en það eru líka
konur, sem hafa nennt að leggja
rækt við hana.
Það sem aðskilur menn og dýr
er hugsunin. Dýr eðla sig einungis
þegar æxlun á að fara fram, en
maðurinn gerir það af ánægju.
Eftir að ég skildi við manninn
minn rúmlega fertug óx kynþörf
min í fyrstu. E. t. v. má finna því
sálfræðilega skýringu, tómarúm
var ófyllt i lífi mínu. Hjónaband-
ið var i rústum, en samt fann ég
kynferðislega löngum til hans af
því að hann var mér persónu-
gerfingur reglubundins kynlífs.
Sjómannskonum hefur e. t. v.
tekist að venja sig við óreglu-
bundið kynlíf, en þær vita líka, að
þeir koma öðru hverju heim. En
ekkjan eða sú fráskilda verða að
finna sér einhvern félaga, sem
eins er ástatt um.
Ég tel mig hafa náð þeim
þroska, að það geri hvorki mér né
mínum félaga illt og tel mig
hvorki verri né betri fyrir þess
háttar samband. Ég er ekki að
leita að eiginmanni, er ekki á
„hjónabandsmarkaðnum“. En
j)að getur tekið langan tíma að
finna sér hæfan félaga. Og sú
kona, sem hefur fundið jafnvægi í
lífinu og er örugg er líka á verði
gagnvart því, að hinn aðilinn
reyni ekki að „slá cign sinni“ á
hana.
Kona, sem hefur sína eigin at-
vinnu, framfærir sig sjálf. Þá er
það einungis löngun til þessa
ákveðna aðila, sem veldur því, að
hún velur hann sem félaga.
RÉÐI ÚRSLITUM
Formaður kvenfélags á staðn-
um var spurð hvort þær í félaginu
myndu ekki fylkja sér um kven-
frarnbjóðandann i prestskosning-
unurn og svaraði hún því neit-
andi. Um ástæðuna fyrir þeirri
afstöðu sagði hún stutt og lag-
gott: „Af því að hún er kona.“
Svona var
pukrið
mikið
. . giftar konur áttu
fremur að hafa mök við
menn sína af skyldu en
ánægju“
Ég er sextug, svo að það er
kominn talsverður tími síðan ég
var unglingur hér í Reykjavik.
Þegar ég var að alast upp, mátti
alls ekki tala um kynlrf. Stúlkur
ólust upp við að það væri ljótt og
ósiðlegt. Auðvitað var forboðið
að gera neitt slikt fyrr en eftir
giftingu og viðhor fiö var þannig,
að giftar konur áttu fremur að
hafa mök við menn sína af skyldu
en ánægju. Það þótti almennt
ekki viöeigandi að þær nytu kyn-
lífsins.
Mæður vinkvenna minna
ræddu aldrei við joær um kyn-
feröismál. En ég var svo heppin,
að móðir mín var skynsöm og
frjálslynd á joeirra tíma mæli-
kvarða. Hún fræddi mig á ýmsu
varðandi kynlifið og þar með að
ef samlíf hjóna væri gott, og bæði
nytu jjess vel, þá væru meiri likur
á að hjónabandið yrði gott.
Eg fór að segja vinkonum
mínum joetta og þeim fannst
hálfóviðkunnanlegt að hún skyldi
hafa verið að tala um |3etta.
Svona var pukriö mikið um jæssi
mál.
Það var því varla hægt að
búast við |)ví, að margar |)essara
kvenna ættu möguleika á að lifa
eðlilegu ójtvinguðu kynlifi, sem
jjær ga:tu notið eins og makar
jjeirra. Karlarnir áttu að hafa
ánægjuna og þær áttu að þjóna
þörfum þeirra að jjessu leyti sem
öðru, þegar þeir höfðu löngun til
Við j)etta baittist svo óttinn við
28