19. júní - 01.03.1994, Síða 28

FrEFÁNWTf
Örlög
„stórra" kvenna -
í fatamálum!
Utsala! Utsala! útsala! Þetta orð glymur í eyrum og
blasir við augum í nokkra mánuði á ári hverju og
fólk hrúgast í verslanirnar í þeirri von að geta gert
góð fatakaup — sparað peninga. Einn er sá hópur
sem stynur við þegar útsölur byrja en það eru há-
vaxnar, stundum þybbnar konur, en fyrir þær eru útsölur
greinilega ekki. En, miðast allt við útsölur?
Svarið við þessari spurningu er auðvitað nei en óneitanlega
er erfitt fyrir stórar konur að lifa í þeirri veröld sem tískuhönn-
uðir miða við, þ.e.a.s. að allir séu sniðnir í sama mót með 10-
15% tilvik til eða frá. Fyrir tveimur áratugum eða svo voru það
nánast ömurleg örlög fyrir stúlku að vera hærri en „normið" og
að standa eins og símastaur upp úr hópi félaga sinna. Þá var
ekki jafn algengt að stúlkur væru hærri en t.d. 1,75 m eins og í
dag. Með vaxandi velsæld (það hlýtur að vera ástæðan) sjást æ
fleiri stúlkur og konur sem bera hæð sína með gleði, sennilega
m.a. vegna þess að þær eru ekki lengur einar um að vera svona
„stórar“ eins og stundum er sagt um hávaxnar konur. Hvernig
í ósköpunum stendur þá á því að verslunareigendur virðast
ekki koma auga á þennan hóp mögulegra viðskiptavina? Að
vísu eru einstaka verslarnir sem hugsa til þessara kvenna og til
eru nokkrar, kannski tvær eða þrjár, sem sérhæfa sig í fatnaði
fyrir „stórar“ konur, sem höfundur þessa pistils kýs að kalla há-
vaxnar konur, því um þær er verið að fjalla hér.
Galli er þó á gjöf Njarðar því fatnaðurinn, sem í slíkum
verslunum fæst, er oft miðaður við myndarlegt holdarfar frekar
en að stærðin sé í áttina að tunglinu. I’ar af leiðir að ermasídd
er hættulega lítil og heldur nærri olnbogum en smekldegt get-
ur talist fyrir ermar sem eiga að ná niður að úlnlið og buxna-
síddin minnir stundum á grínmynd af einstaklingi sem vaxinn
er uppúr buxunum - þær ná aðeins niður fyrir miðja kálfa!
Annar þáttur í örlögum kvenna, sem hávaxnar eru, er endalaus
leit að skófatnaði. Eðli hlutanna samkvæmt hlýtur hávaxinn
einstaklingur að hafa fótastærð í samræmi við hæð sína og til
skamms tíma var nánast ekki unnt fyrir konur (þær sem ná
nær tunglinu en hinar) að fá mátulega skó hér á landi. Sumar
þessara kvenna gripu til þess örþrifaráðs að ganga í of litlum
skónt en lesendur get rétt ímyndað sér hvers konar kvöl það er
og má vísa til þess siðs, sem eitt sinn var viðhafður í Asíu, er
fætur kvenna voru reyrðir til þess að minnka þá. Bein fóta
þeirra aflöguðust og fórnin sem færð var til að undirstrika
„kvenleika“ þeirra gerði það að verkum að þær gátu lítið sent
ekkert gengið, að ekki sé minnst á sársaukann sem þessi
ómanneskjulega aðgerð hafði í för með sér. Ein skóverslun hér
á landi býður skófatnað fyrir konur sem nota skó í stærri núm-
erum en „normið" og er það hið besta framtak en meira þarf
til.
En hópurinn sem þessi lýsing á við fer sístækkandi og nægir
að líta í kringum sig á mannamótum til þess að sannfærast um
það að óplægður akur leynist hér á landi fyrir verslunareigend-
ur er vilja laða fram gleðibros á andlitum kvenna sem dreymir
um að geta „dottið inn á útsölur" eins og hinir og keypt sér
fatnað á sama grundvelli og fólkið sem flokkast undir það að
vera í meðalstærð!
E.I.
Hugleiðing
28