Sólskin - 01.07.1933, Síða 14

Auðvitað hefir raegnið af skrýmslum fyrri jarð-
alda eyðilagst, svo að ekkert sést eftir af þeim,
nógu mikið hefir þó geymst, til þess að gefa okkur
hugmynd um, hvernig þau voru, og hvaða núlif-
andi dýrum þau voru skyldust.
Apar.
Víða í löndum eru til stórir dýragarðar. Þar er
safnað saman fjölmörgum dýrum, víða að, sem
höfð eru til sýnis, til fróðleiks og gamans. Engin
dýr eru jafnmikið skoðuð og athuguð og apar. Þeir
standa næstir manninum allra dýra. Auðvitað
dettur engum manni — með viti og þekkingu — í
hug, að mennirnir séu komnir af öpum, fremur en
að apar séu komnir af mönnum. En þeir hafa þró-
ast og breyst eins og mennirnir á óendanlega langri
„æfi“ sinni, og eru loks orðnir ólíkir forfeðrum
sínum og mannanna, sem nú eru löngu löngu
horfnir af jörðunni.
Líking mikil er með manni og æðri apategund-
um. Þeir hafa enga rófu, en hendur. Tennur jafn-
margar og menn, þó að þær séu stærri. Vöðvar
þeirra og bein eru að tölu, lögun og starfsemi lík
vöðvum og beinum mannanna.
Maðurinn gengur uppréttur og ber hátt höfuð-
ið, þar sem hinn voldugi heili er geymdur, sem
stjórnar allri jörðunni. Apinn hefst við í trjánum,
en gengur á fjórum fótum, þegar hann kemur nið-
ur á jörðina. Heili hans er svipaður heila mannsins
í höfuðatriðum. Skynjanir: sjón, heyrn, lykt, bragð
og tilfinning eiga sér aðsetur á sömu stöðvum heil-
12