Sólskin - 01.07.1933, Síða 26

allra frumstæSustu menn. Mannapar ganga hálf-
uppréttir. Sumir þeirra kasta grjóti, ef á þá er
ráðist, og brjóta jafnvel hnetur með steinum.
Mætti kalla það frumstig eða byrjun í notkun á-
halda. Spendýrin, fuglar og mörg lægri dýr nota
hljóð, sem italist geta ófullkomið mál. En ekkerfc
dýr hefir tekið eldinn í þjónustu sína. Á því sviði
er maðurinn einsdæmi.
Ekki vitum vér nú, hvemig maðurinn hefir
fyrst uppgötvað eldinn. En við getum gert okkur
það í hugarlund.
Stormurinn þýtur í frumskóginum. Dýrin leita
sér skjóls í bælum sínum. Nokkrir villimenn koma
út úr skógarþykkninu. Þeir hafa verið á veiðum.
Þeir líta hvað eftir annað kvíðafullir upp í loftið.
Það leggst í þá, að laufþakið muni veita þeim
lítið skjól fyrir regni og vindi nóttina sem í hönd
fer. Þeim virðast skýin í svo mikilli æsingu. Þeir
flýta sér heim. Lágar þrumur heyrast í fjarska.
Þær nálgast óðum. Hlykkjóttar ljósrákir elding-
anna þjóta um himininn hver af annarri og síð-
an margar samtímis, en þrumurnar kveða við í
sífellu. Þær yfirgnæfa algjörlega hræðsluóp mann-
anna, er hnipra sig saman sem steini lostnir af
skelfingu. Rigningin steypist úr loftinu. Eftir nokk-
urn tíma slotar óveðrinu. Fólkið er holdvott eftir
dembuna og getur ekki sofnað fyrir kuldahrolli.
Það fer á kreik. Þá sér það, að enn er Ijósbjarmi
yfir skóginum, þótt engar þrumur heyrist. Það
verður forvitið. Huguðustu mennirnir halda inn í
skóginn á eftir foringja sínum. Sjá þeir þá tré
24