Sólskin - 01.07.1933, Síða 27

standa í björtu báli. Ein eldingin hafði kveikt í
því. I fyrstu verða þeir hræddir, en forvitnin vinn-
ur skjótt bug á hræðslunni. Hægt og hægt nálg-
ast þeir hið brennandi tré, þar til þeir finna nota-
legu hlýjuna, er frá því leggur. í marga daga
er tréð að brenna. Á hverju kvöldi kemur fólkið
þar saman, til að orna sér. Það sér greinarnar
brenna og falla logandi til jarðar. Loks fellur tréð
saman, og eldurinn virðist ætla að slokkna. En
fólkinu þótti nú vænt um eldinn og vildi ekki missa
hann. Því þótti líka gaman að honum, einkum ung-
lingunum. Þeir tóku sprek og fleygðu á glóðina.
Þá blossaði eldurinn upp á ný.
Þetta er ein tilgátan um það, hvernig menn-
imir hafi uppgötvað eldinn. Önnur er á þá leið,
að eldfjall hafi gosið í námunda við mannabú-
staði. Fólkið flýr í fyrstu. En er mestu ósköpin eru
liðin hjá, leitar það aftur heim í dalinn sinn. Þá
hefir hraunið myndað háan skjólgarð skammt frá
laufskýlum þess. Frá hrauninu leggur hlýju, sem
er vel þegin í næturkulinu, og hér og þar eru log-
andi tré og runnar við hraunjaðarinn.
Hvernig, sem mennirnir hafa uppgötvað eld-
inn, er það víst, að þeir hafa gætt hans vel, eftir
að þeir kunnu að færa sér hann í nyt. Líklega hafa
þeir notað eldinn í mörg þúsund ár, áður en þeir
lærðu að kveikja. — Enn í dag eru til villi-
þjóðir, sem ekki kunna þá list. Svo er um þjóð-
flokk einn á norðurströnd Nýju-Gyneu. Ef eldur-
inn slokknar hjá slíku fólki, verður það að sækja
eld til nágranna sinna. En það getur oft verið mikl-
25