Sólskin - 01.07.1933, Síða 32

ar opnast og kisa þýtur út. Hún var aftur látin
inn. Þá fann hún lokuna dálítið fyr en í fyrra
skiptið. Eftir nokkrar tilraunir, fór hún beint að
lokunni og opnaði, án þess að hún væri gerð
hrædd. Hún kunni að opna. Hún hafði lært það
af tilviljun. Og hún kunni það meðan hún lifði. En
liún átti kettling. Hann var lokaður inni. Hann
gat ekki opnað dyrnar. Kisa gat ekki sagt hon-
um, hvernig það væri gert. Dýrin geta lært, en
þekking þeirra gengur ekki í arf til afkomend-
anna.
Mennimir, sem fyrst lærðu að kveikja eld af
tilviljun, kenndu það börnum sínum. Og síðan hef-
ir þessi dýrmæta þekking gengið í arf frá einni
kynslóð til annara. Eldlendingar í Suður-Ameríku
slá eld. Eskimóar gera það einnig og nokkrar Indí-
ánakynkvíslir víðsvegar um Ameríku. Algengara
er þó hjá Indíánum að kveikja með eldbor. Eld-
slátturinn er líklega miklu yngri aðferð, en samt
æfa-gömul. Menn bjuggu þá til hnífa, axir og önn-
ur áhöld úr steini. Mest var tinnan notuð. Við get-
um ímyndað okkur, að maður hafi farið að leita
sér að steini. Hann hefir ætlað að búa til spjóts-
odd eða eitthvert annað þarft verkfæri. Þá finn-
ur hann skrítinn stein. Maðurinn slær á steininn
með tinnuhamrinum sínum. Þá koma neistar. Mað-
urinn kallar á börain sín, til að sýna þeim neist-
ana. Þau leggjast niður í skrælþurran mosann
kringum steininn og æpa upp af gleði, þegar þau
sjá neistana. Þau fara sjálf að reyna. Þau höfðu
aldrei fyr fengið svona skemmtilegt leikfang. Mað-
30