Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 37

nm þroska, bjóst hann viS að þeir myndu vaxa sér
yfir höfuð og taka af sér forystuna. Drap hann
þá suma, en sumir flýðu. öldungurinn sýndi þeim
enga vægð, þótt þeir væru synir hans eða frænd-
ur. Ungu mennimir flökkuðu um skóginn. Þeir
rændu stúlkum frá flokkunum í kring og tóku
ær sér fyrir konur. Einn þessara ungu manna gat
»m ekkert annað hugsað en órétt þann, er gamli
öldungurinn hafði beitt hann. Ungi maðurinn beið
eftir tækifæri til hefnda. Og eitt sinn er tennur
gamla mannsins voru faraar að sljóvgast og kraft-
ar hans að þverra, réðist ungi maðurinn á hann og
gekk af honum dauðum. Gerðist þá ungi maðurinn
fyrirliði flokksins, og var það meðan tennur og
kraftar leyfðu.
Framan af lifðu menn mest á jurtafæðu, eggj-
um og ýmsum smádýrum, en hesta, naut eða önn-
nr stór dýr gátu þeir ekki lagt að velli með ófull-
komnu steinvopnunum sínum. En samt lærðu þeir
að éta ket hinna stóru dýra. Menn komu að, þar
sem Ijón hafði veitt hjört. Þeir fældu það burt
með ópum og grjótkasti og rifu síðan hjörtinn í
sig.
Síðasta ísöld.
Smátt og smátt fór að kólna. Fjórða ísöldin var
að nálgast. Mennimir hafa ekkert vitað um það.
Það kólnaði svo lítið á einni mannsæfi, og auk þess
gátu þeir lítið sagt hver öðrum af reynslu sinni.
Jurtagróðurinn breyttist. Aldintré og ætijurtir dóu
ót. Dýrin leituðu suður á bóginn. Jurtirnar og dýr-
in þoldu ekki kuldann, en önnur dýr og aðrar jurt-
35
3*