Sólskin - 01.07.1933, Síða 42

Leirker.
Ný-steinaldarmenn fléttuðu mottur og höfðu sér
til skjóls. Þeir fléttuðu líka körfur og geymdu í
þeim mat og aðrar nauðsynjar. En karfan var ekki
vatnsheld. Það var galli, að ekki var hægt að sækja
vatn í henni út í lækinn. Þá datt einhverjum gáfu-
manni í hug að þétta hana með leir. Nú var hún
mesta ágætis ílát. Uppfyndingin breiddist út. Einu
sinni var svona karfa sett í ógáti of nærri eldinum.
Það kviknaði í henni. Þá harðnaði leirinn og karf-
an varð betri en áður. Á þann hátt hafa menn
kannske lært að brenna leirker. Þeir hnoðuðu leir-
inn og gerðu mjóar lengjur úr honum. Síðan gerðu
þeir hring úr dálitlum stubba, og settu á kringlótta
leirplötu, sem varð botn kersins. Yar síðan hver
hringurinn settur ofan á annan, þangað til kerið
var orðið nógu hátt. Þá var það sléttað utan og
innan og brennt að síðustu. Allskonar leirílát frá
steinöld hafa geymst til vorra daga.
Húsdýr og hirðingjar.
Soltnir villihundar ráfuðu um skóginn og leituðu
að æti. En það var hvergi að finna. Þeir fundu
mannaspor. Þeir röktu þau. Þeir vissu, að oft var
æti hjá bústöðum mannanna, hálfnöguð bein og
aðrar leifar. Hundarnir höfðu brátt étið upp allt
ætilegt í sorphaugnum, og mændu svo svangir og
kaldir inn til mannanna, sem omuðu sér við eld-
inn og gæddu sér á steiktu kjöti. Fólkið var ekk-
ert hrætt við þessi litlu villidýr. Það kastaði bein-
um og kjötbitum út til þeirra og hæncli þá smátt
40