Sólskin - 01.07.1933, Síða 64

Einn var sá guð, sem allir Egyptar trúðu á og
kunnu nokkuð frá að segja. Það var hinn góði guð
Ósíris, sem alla átti að dæma, er þeir kæmu í ríki
hinna framliðnu, og þess vegna reyndu allir að
koma sér vel við hann. Frá hinum elstu tímum
geymist saga um þennan guð, og er það hin eina
egypska goðsögn, sem menn þekkja. Sagan er í
stuttu máli svona: Einu sinni ríkti Ósíris í friði
og sælu yfir mönnunum. En þá kom bróðir hans
Set og myrti hann. Kona Ósíris, er hét Isis, ól upp
son þeirra, Hórus, í leyni. Þegar Hórus var full-
tíða, hefndi hann föður síns og sigraði Set. Þá
héldu guðirnir þing, og dæmdu allar ákærur gegn
Hórus og Ósíris, sem Set hafði búið til rangar. Allt
fékk því hin bestu málalok. Hórus tók við ríki eft-
ir föður sinn, og Ósíris var vakinn upp til nýs lífs
og virðingar. Hann varð konungur í ríki hinna
dánu, og hlaut hið mesta vald yfir mönnunum:
að ráða um þeirra eilífu forlög. En hann varð líka
þeirra eilífa huggun. Menn höfðu alltaf vonast
eftir sælla lífi eftir dauðann. Nú höfðu þeir vissu
um, að þetta gæti orðið. Ósíris hafði risið upp frá
dauðum, og hlotið betra líf. Þá þorðu mennirnir að
vona, að hið sama biði þeirra. En Ósíris var líka
siðameistari mannanna. Hann hafði risið upp
vegna þess, að réttarþing guðanna hafði dæmt
hann saklausan og réttlátan. Þess vegna urðu
mennimir að vera réttlátir, ef þeir ætluðu sér að
komast í ríki hans.
Egyptar trúðu því, að líkaminn væri bústaður
sálarinnar eftir dauðann. Það var því nauðsynlegt
62